Borgfirðingabók - 01.12.2005, Blaðsíða 194

192
Borgfiröingabók 2005
var leiddur upp á hestakerru og haldið áleiðis að Snæfelli, komið
þangað nokkru fyrir hádegi. Á leið þeirra inn að Snæfelli slóst í för
Anna Bryndís á Brekku í Fljótsdal svo nú samanstóð leiðangurinn af
einum hesti og íjórum manneskjum. Er nær fjallinu kom var það nær
allt hulið þoku. Þau ákváðu að bíða með uppgöngu í von um að þokunni
létti. Tíminn leið og ekki svipti Snæfellið af sér þokuhulunni. Hvað
skyldi nú gert? Þeir feðgar komnir alla þessa leið til að láta „drauminn
rætast“. Ákveðið var að helja göngu á fjallið kl. 13:00. Annars yrðu
þau dagþrota. Möguleiki var að þokan hyldi fjallið aðeins neðanvert.
Sú varð raunin. Lilja sem var spölkom á undan hinum á göngunni
hrópaði skyndilega: „Hér er glaðasólskin.“ Jú mikið rétt, þau vom
komin upp fyrir þokubeltið og nú gaf á að líta. Sólin hellti geislaflóði
sínu yfir þokuna sem iðaði og byltist fyrir fótum þeirra. Aðeins sáust
efstu toppar K.verkljalla og Herðubreiðar upp úr þokunni. Nú létti
yfir öllum. Útsýnisins var notið um stund. Göngunni síðan haldið
áfram um bratta og fannir. Hvellur fylgdi húsbónda sínum fúslega og
óhikað á öll torleiði svo sem alla tíð hafði verið hans háttur.
Eftir ljögurra tíma göngu bratta og stranga stóðu þau loks á tind-
inum. Ekki mátti teíja tímann, því dagurinn leið og björtu stundimar
dýrmætar. Á niðurleið létti þokunni og bitist þá mikilfenglegt útsýni
yfir heiðar og sveitir Fljótsdalshéraðs, allt til Dyrijalla og Héraðsflóa.
Ferðin til baka tók þrjár klukkustundir og reyndist hún Hvelli öllu
erfiðari, niður snjó og bratta, þar sem skaflajárningin dugði honum
vart. Æðmlaus og óhikað fylgdi hann samt taumhaldi mannsins.
Fólkið hafði allt mannbrodda á sínum fótabúnaði í þessari ferð. Er
niður kom var farið að rökkva. Þar biðu þeirra óvænt tveir þekktir
ljallagarpar af Héraði með heita drykki og hressingu.
Var nú slakað á og glaðst um stund.
Fréttir af þessum óvenjulega leiðangri höfðu flogið vítt um Hérað
og var misjafnlega spáð um árangur hans. Ymsir töldu ógerlegt að
koma hesti þessa leið. Þeir feðgar óku til baka daginn eftir og var
Ingimar kominn til kennslu við Bændaskólann á mánudagsmorgni.
Ákveðið var að Hvellur skyldi ekki fluttur suður í Borgarljörð. Lilja
tók hann í sína umsjá heim að Brú að lokinni ferð. Þar var hann í
ellihvíld næsta ár við gott atlæti. Húsbóndi hans vitjaði hans næsta
haust. Þau Lilja felldu hann þá og lögðu í austfirska mold með þökk í
huga. Óvenju minnisstæður hestur. Og víst um það, hann var vitur.