Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Síða 91

skotið upp hjá honum, að hann gæti pá eins vel gert
pað sjálfur. Hann tilkynnti sýslumanni, að hann gæfi
kost á sér. En — Guðmundur var líka alvörumikill
trúmaður; hann hugsar málið betur, og eftir pví sem
iviðinn minnkar, finnur hann glögglegar, að hefndar-
hugur er heiðinglegur. Kenningar Krists eru miklu feg-
urri, að fyrirgefa óvinum sinum. Fyrir pessa umhugsun
getur hann útrýmt öllum hefndarhug, ef hann ann-
ars nokkurn tíma var til. — Hví afturkallaöi hann
pá euki tilboð sitt? kynni einhver að spyrja. Mér
virðist pví auðsvarað. Hann var svo mikill skapfestu-
maður, að honum mundi hafa pótt pað litilmannlegt.
Annað gat líka komið til greina. Gjaldið, sem heitið
var fyrir aftökuna, gat hann skoðað sem blóðpen-
inga, sem bezt væri varið einhverjum til líknar, eða
m. ö. o. pað ætti að leggja í guðskistuna. Pessu gat
hann ekki ráðið með öðru móti en pví að vinna
verkið sjálfur. Af breytni hans má ráða, að svo hafi
hann hugsað.
Endurminníngar mínar.
Eg var hér um bil 7 ára, pegar eg man fyrst eftir
Guðmundi Ketilssyni, og 10 ára, pegar hann dó, 24.
júní 1859. Samt er mér hann minnisstæðari en flestir
aðrir, er eg sá á peim aldri. — Hann var meðal-
maður að hæð og prekvaxinn, dökkur á hár og
skegg; svipmikill og pungbúinn venjulega. Pegar hann
kom til kirkju, hafði hann barðastóran hatt á höfði
og lét börðin slúta; sá pá óglöggt í andlit honum.
En pegar hann var kominn inn i stofu hjá föður
mínum og hafði tekið ofan hattinn, kom í Ijós hátt
enni og hvöss augu; varð pá svipurinn glaðlegur, eftir
að samræður tókust með peim. Málrómurinn var
skýr og dimmur, líkt og Bólu-Hjálmars; hljómfallið
pungt og hægt, er hann fór með Ijóðmæli sín. Flutti
hann pau með svo mikilli áherzlu, að peir urðu að
hlusta, sem viðstaddir voru. Hann var kirkjurækinn
(87)