Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Qupperneq 100

Tvennslags aga var eg varð,
vaknaði saga um húsin.
Hvort skal draga hitt um garð
helgidagur og lúsin?
í tíð Guðmundar var mjög algengt ávarp: »Guð
gefi pér góðan dag«. Að gefnu tilefni kastaði hann
eitt sinn fram í kaupstað:
Dönsku fljóðin drambmáluð
deyfa þjóðarhaginn.
Nú er úr móð að nefna guð,
nema góðan daginn.
Enn er sú smásaga sögð um Guðmund, að hann
kom til bónda, er pótti gildastur í sinni sveit. Hafði
bóndi pann sið að hirða smjörskökurnar, er pær
komu af strokknum, og nota aðra feiti til viðmetis á
heimilinu. Guðmundur sótti svo að bónda, að bitið
hafði verið í skökuna, sem kom af strokknum um
morguninn. Spurði hann Guðmund ráða, hvernig
hann mætti vita, hver að væri valdur, en pað ein-
kenni væri á bitinu, að framtönn hefði vantað í pann,
sem beit. Guðmundur sagði petta vandalítið, pví að
ekki pyrfti annað, til pess að vita hið sanna, en að
láta allt fólkið bíta i skökuna. Þótti bónda petta
snjallræði, kallaði fyrir sig vinnufólkið og lét pað
bita í. Minnkaði skakan óðum, en ekki fannst sá seki.
Loks kom röðin að húsfreyju, en hún var treg til,
en varð pó að gera sem aðrir. Komst pá upp að hún
var sú seka, en skakan var ekki orðin á marga fiska.
í tíð Guðmundar var venja að fólk sæti í föstunni,
sem kallaö var, p. e. nefndi kjötið klauflax og flotið
afrás, um alla langaföstu. Veðjuðu pau Illugastaða-
hjón eitt sinn um, hvort pau gætu setið í föstunni.
Bilaði Guðmundur brátt og neytti pá allra bragða að
fipa Auðbjörgu, en ekkert peirra dugði. Leið svo
fram á miðjan föstudaginn langa. Setti Auðbjörg pá
pott á hlóðir, og skyldi sjóða hangikjöt tilpaskanna.
Pegar kjötið er nærri soðið, snarast Guðmundur inn
(96)