Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Síða 113

hún kom heim: »Ja, nú held eg, að allt sé orðið
galið hjá prestinum. Madaman stóð upp við vegg,
talaði við vegginn og kallaði hann afa sinn!«
Kona grafarans er stödd hjá Önnu gömlu, vinkonu
sinni, sem liggur fyrir dauðanum. Sjúklingurinn
kvartar yfir fátæktinni, kaffileysinu og sjúkdóminum,
sem engan enda taki.
Til pess að hugga hana segir grafarakonan með
þeirri samúð og viðkvæmni í röddinni, sem við átti,
eftir pví sem á stóð: »Já, pað er satt; fátt er til að
gleðja fátækiingana; peir verða að láta sér nægja
með lítið. Nú verður pú, Anna mín, fyrsta líkið, sem
maðurinn minn hefir fengið í hálfan mánuð«.
Jói á Gili sækir lækni til dóttur sinnar veikrar,
og spyr læknirinn hann, hvers vegna hann hafi ekki
komið fyrr.
Jói: »Eg vildi bíða sunnudaginn og biðja fyrir
henni í kirkjunni«.
Lœknirinn: »Varð gagn að pví?«
Jói: »Já, dálítið; pað var eins og sjúkdómurinn
dreifði sér; fyrr var henni illt í brjóstinu, nú er
henni líka illt i maganum«,
Trúboðinn (á bæn): »Eg pakka pér, guð, að allt er
eins og pað er, pví að hvernig ætli að annars færi?«
Sögukennarinn (í æfingum fyrir stúdentspróf):
»Andrés, hvenær fæddist Gústaf Adolf?«
Andrés pegir.
Sögukennarinn: »Hinir!«
Allir pegja.
Sögukennarinn (æfur): »Pið pegíð eins og porskar!
Getur Andrés sagt mér, hvenær hann sjálfur fæddist?«
Andrés: »Um morguninn 21. október 1901«.
(109)