Milli mála - 2022, Blaðsíða 104

MILLI MÁLA
Milli mála 14/1/2022 103
vetur (122) og hin blíða og góða Inga, fósturmóðir hennar, deyr af
barnsförum í miklu óveðri um miðjan vetur. Dauði Ingu er mesta
áfallið sem Agnes verður fyrir í barnæsku sinni og áhrif þess eru svo
alvarleg að minningarnar um lík Ingu í skemmunni og andlát fyrir-
burans í örmum Agnesar ásækja hana fram á fullorðinsárin. Fleira
slæmt gerist að vetri. Séra Tóti veikist skömmu áður en dagsetning
aftökunnar er tilkynnt og getur því ekki sinnt Agnesi þegar hún
þarfnast hans hvað mest. Það er miður vetur þegar allt gengur á
afturfótunum á Illugastöðum og Natan hendir Agnesi nakinni út á
guð og gaddinn, og morðin eru einnig framin sama vetur. Síðast en
ekki síst er Agnes hálshöggvin í janúar. Síðast töldu atburðirnir eru
auðvitað sögulegar staðreyndir og tímasetningu þeirra verður ekki
breytt, en aðrir viðburðir í lífi Agnesar eru skálduð framsetning á
mögulegum atburðum í lífi hennar.
Kaflinn sem lýsir því þegar Agnes missir fósturmóður sína er sér-
lega mikilvægur í þessu tilliti. Hér nýtir Kent sér öfgafulla vetrar-
veðráttuna á Íslandi til að endurspegla áfallið sem Agnes verður fyrir
og tengir um leið náttúruna og veðurfarið við persónuþróun Agnesar
í sögunni. Inga deyr við barnsburð í óveðri sem hindrar komu ljós-
móður. Einangrunin og kuldinn eru áþreifanleg í túlkun Kent og
lýsing Agnesar á veðrinu er hlaðin illum grun sem gefur í skyn hin
ömurlegu endalok. Í fyrstu byrjar vindurinn „að berja bæinn […] ísi“
sem Agnesi finnst vera „skuggalegt hljóð“ (155). Hún heyrir vindinn
sækja í sig veðrið og hann „ýlfraði sífellt hærra“ (155). Loks opnar hún
dyrnar og lítur út:
Það [veðrið] var illúðleg sjón. Dimm ský hvolfdu sér ofan yfir fjallseggj-
arnar og undir dökkum bakka þeirra þyrlaðist grá iða snævar svo langt
sem séð varð. Vindurinn var ólmur og stroka hans, máttug og nöpur, skall
allt í einu svo hart á hurðinni að ég féll við. […]
Ég lagðist á hurðina til að loka dyrunum en stormurinn var of öflugur.
Ég varð loppin á höndunum af nepjunni. Það var eins og vindurinn væri
vofa sem vildi koma inn. Svo, allt í einu, datt vindur niður og hurðin
skall aftur. Eins og vofan hefði loks smogið í bæinn og lokað á eftir sér.
(155–156)
INGIBJÖRG ÁGÚSTSDÓTTIR