Milli mála - 2022, Blaðsíða 125

MILLI MÁLA
124 Milli mála 14/2/2022
á sviðið svo að segja fullmótaður. Í frásögninni felst umbreyting hans
í annan um leið og hann skapar persónu sem er jafn lifandi og hann
sjálfur. „Atburðarás þessarar sögu mun ljúka með umskiptum mínum
í einhvern annan og að lokum verð ég að hlut“ (12).
Þessi frásögn er sköpun sem á sér stað í rauntíma; skáldskapur í
hreinni líðandi sem ýmist virðist alfarið á valdi höfundarins, Rodrigos,
og bundin vitundarstreymi hans eða brýst um innra með honum og
verður hreinlega að fá útrás. Sköpunarverkið brennur raunar svo á
honum að hann þarf stöku sinnum á málhvíld að halda, stundarkorni
til að ná andanum. Stundum er eins og hann gangi hreinlega í
gegnum hríðir, en við lestur þessarar sögu vakna einmitt gjarnan upp
hugmyndir um sköpun í formi getnaðar, meðgöngu og fæðingar.
Ást við fyrstu sýn
Stund stjörnunnar sprettur af ást við fyrstu sýn. Ástin er drifkraftur
sögunnar sem Rodrigo S.M. skrifar. Hann segist eitt sinn hafa séð
stúlku tilsýndar og fundið sig knúinn til að skrifa hana, skapa hana og
móta í frásögn. Höfundurinn er þungaður af veruleika stórborgarinnar
sem blasir við en er þó handan einhverrar hulu; hann sér fátæktina,
eymdina, glötunina í augum þeirra þúsunda stúlkna sem flykkjast
til stórborgarinnar og veslast þar upp, umkomulausar og vanræktar.
Hann skapar persónu sína úr svipmynd sem hreif hann eitt sinn á
götunni. „Já, ég er ástfanginn af Macabéu, minni kæru Möcu, ást-
fanginn af ljótleika hennar og algeru nafnleysi, því hún tilheyrir
engum. Ástfanginn af veikburða lungum hennar“ (59). Nafnleysi
Macabéu skiptir sköpum; hún er líkt og bókin þögul ljósmynd,
spurning. Um leið og veikburða lungu hennar fela í sér þögn vísar
nafnleysið í auðan striga. Það er höfundar að gefa henni nafn, líkt og
föður að gefa afkvæmi sínu nafn.23 Nafnleysi Macabéu fær á sig aðra
vídd þar sem faðir hennar og móðir hafa hreinlega horfið í algleymi,
hún hefur gleymt nöfnum þeirra, þau eru atóm sem tilheyra forsögu
forsögunnar.
23 Faðirinn er að sjálfsögðu ekki alráður í nafngiftinni, en í þessu tilviki er einkum átt við eftir-
nafnið, ættarnafnið, eða eins og tíðkast hér á landi, föðurnafnið. Mér kemur til hugar saga úr lífi
bandaríska rithöfundarins Jack Kerouac sem kynntist dóttur sinni seint og um síðar og vildi ekki
viðurkenna faðernið, en þó kom loks að því að hann sagði við hana, þegar hún ætlaði til Mexíkó
að skrifa bók: Notaðu nafnið mitt. Þar með gekkst hann við henni, á einhvern undarlegan hátt, og
skrifaði undir auðu síðuna.
LAUMAST ÚT UM BAKDYRNAR
10.33112/millimala.14.1.6