Úrval - 01.04.1944, Page 42

40
TlRVAL
stökkva hvort á annað með op-
inn hvoft og læsa tönnunum í
kjálkabörð hvors annars. Það
dýrið, sem fyrst sleppir takinu,
deyr skjótum dauða, atað í
blóði. Stundum er lífið rólegt,
minkarnir vafra tímunum sam-
an meðfram á eða læk, krafsa
eftir æti, þefa af leðjunni og
njóta þeirrar duldu fegurðar
náttúrunnar, sem öllum villt-
um dýrum er kunn. Stundum
kemur það jafnvel fyrir, að
minkarnir bregða sér í fagn-
aðarfylltan leik. — Minkarn-
ir eru ekki eingöngu grimm
villidýr. Þeir drepa af því að
þeir verða að drepa; og þeir
drepa skjótt og hreinlega. En í
tunglsljósi er líka hægt að sjá
minka hoppa um og leika sér.
Minkamir lifa skemmtilegu
og góðu lífi. Líf þeirra er frjálst
og sterkt, þrungið fýsn og
fögnuði, og þeir verja það líka
af alefli. Það er í sannleika
hræðilegur viðburður, þegar
veiðiboginn læsist um fót
minksins. Hann nagar fótinn
af, ef það getur hjálpað honum
til að sleppa. Ef honum tekst
ekki að losa sig, verður hann
gripinn svo mikilli heift, bræði,
hatri og örvæntingu, að marg-
ur veiðimaðurinn hefir óskað
þess, að hann hefði aldrei orðið
sjónarvottur að slíku. Minkur í
gildru fnæsir, skrækir, öskrar,
froðufellir og hrækir. Hann gef-
ur frá sér ódaun, sem er enn
andstyggilegri en þefur þefdýr-
anna, og þessi ódaunn gagnsýr-
ir gildruna og jarðveginn í
kring. Minkur gefst ekki upp
fyrr en á dauðastundinni. Allt
fram að hinzta augnabliki berst
veiddur minkur gegn því, að
ókunn kona í f jarlægri stórborg
eignist feld hans, þennan feld,
sem hún mun varla gera sér
ljóst, að sé af dýri, sem lifað
hefir sínu eigin lífi.
_x_
Skraddari og ráðherra.
1 Ástrallu var mælskur og orðheppinn skraddari, sem varð
ekki aðeins þingmaður í landi sínu heldur og ráðherra. Nýr land-
stjóri var eitt sinn kyntur fyrir honum og hugðist hann skemmta
sér á kostnað ráðherrans. „Mér er sagt, að þér hafið einu sinni
verið skraddari, herra Jones,“ sagði landstjórinn.
Já, yðar hátign," sagði ráðherrann.
„Og hvað gerið þér nú?“
„Ég er að taka mál af yðar hátign.“