Úrval - 01.04.1944, Side 69

Endurminningar frá löngn
liðnum krepputímum.
Hellisbúar.
Smásaga úr „McSorley’s Wonderful Saloon“,
eftir Josepli Mitchell.
\7ETURINN 1933 var ákaf-
V lega erfiður. Mér finnst
vera liðin hundrað og þrjátíu ár
síðan, en þó man ég vel eftir
honum. Þennan vetur, fimmta
kreppuveturinn, var ég frétta-
ritari dagblaðs nokkurs, en rit-
stjórar þess voru þeirrar skoð-
unar, að ekkert væri ákjósan-
legra fréttaefni en frásagnir af
mannlegri eymd og þjáningu.
„Menn eru svo daufir í dálkinn
um þessar mundir,“ sagði einn
ritstjóranna, „að frásögn af
óhamingju annarra hressir þá
upp.“ Á jólaföstunni var auð-
vitað nóg af slíkum frásögnum
að hafa, og einhvem veginn at-
vikaðist það svo, að það féll í
minn hlut að sinna þessu verk-
efni. Einn morgun brá ég mér
inn í réttarsal og ræddi í hálf-
tíma við konu, sem hafði stung-
ið manninn sinn til bana, af því
að hann hafði tekið einn dollar
og áttatíu sent, sem hún hafði
sparað saman til þess að geta
keypt jólagjafir handa bömum
þeirra. Maðurinn hafði eytt
peningunum í áfengi. „Hann
fékk sannarlega fyrir ferðina,“
sagði konan. Svo fór hún að
kjökra. Seinna þennan sama
dag var ég sendur til „Hoover-
þorps“, sem stendur á bakka
Hudsonfljótsins, og var ætlun-
in, að ég fregnaði af jólaundir-
búningi íbúanna. Hinir horuðu
vesalingar störðu á mig með
augnaráði, sem ég aldrei get
gleymt; þó að þeir hefðu ráðizt
á mig og kastað mér í fljótið,
hefði ég ekki getað áfellst þá
fyrir það.
Næsta dag átti ég að standa
á fjölförnu götuhorni hjá Hjálp-
ræðisherskonu, sem hringdi
bjöllu í sífellu, til þess að
vekja athygli á samskotabauk,
í þeirri von að vegfarendur létu
peninga af hendi rakna í jóla-
glaðningarsjóð Hersins. Mér var