Úrval - 01.04.1944, Side 127

EDGAR WALLACE
125
hvíldarlaust. Fjórum dögum
síðar var leikritið fullsamið,
og Edgar lagðist í rúmið til að
ná sér eftir þessa miklu and-
legu áreynslu. Þetta er efalaust
bezta leikrit hans, ef ekki bezta
leikrit sinnar tegundar á vorum
tímum.
Hann hafði aukið vinnuhraða
sinn og afköst smátt og smátt
alla ævi, unz hann var orðinn
svo mikill, að alla furðaði. Sir
Patrick Hastings hefir sagt frá
því, að hann dvaldi ein vikulok
á sveitabústað Edgars, og vissi
hann þá til, að hann las fyrir
heila skáldsögu milli föstudags-
kvölds og mánudagsmorguns.
Hann hvarf meðan á kvöldverði
stóð á föstudag, og var þjónn á
verði alla nóttina til að gefa
honum nýjan bolla af sætu tei
á hálftíma fresti. Klukkan níu
á mánudagsmorgun skýrði hann
frá því, að hann hefði lokið við
skáldsögu, sem var 80.000 orð
að Iengd. Hann var þá illa til
reika, órakaður og útúr þreytt-
ur og varð að vera tvo sólar-
hringa í rúminu. En hann hafði
unnið sér inn 100.000 krónur á
60 klukkustundum.
Hann var vanur að hafa sex
eða sjö skáldsögur í takinu, og
voru þær þó ekki nema lítill
hluti af öllum ritstörfum hans,
því að hann ritaði feiknin öll
fyrir allskonar blöð. Allir rit-
stjórar sóttust eftir greinum
hans, og hann var tilbúinn að
skrifa um hvað sem var milli
himins og jarðar. Hann setti
upp hátt verð fyrir greinar
sínar, en ef í hlut átti gamall
vinur úr Fleet Street, sem lítið
gat boðið, þá gat hann látið til
leiðast að skrifa langa grein
fyrir eitt eða tvö hundruð
krónur. Þessi vani hafði fengið
svo sterk tök á honum, að hon-
um var orðið næstum ómögulegt
að segja nei. Það munaði minnst
um eina og eina blaðagrein í
viðbót við allt það, sem afkast-,
anna beið. Hann gat „rubbað
henni upp“ á hálftíma í hljóð-
ritann.
Eftir því sem tekjur hans
urðu stórkostlegri, ukust út-
gjöld hans. Hann hafði tvö
stórhýsi í takinu og sína áhöfn
þjónaliðs í hvoru. Alls voru þeir
um 20. Ekki fannst honum taka
því að halda veizlu, nema að
minnsta kosti 200 gestir væru
viðstaddir, og varð hann oft að
leigja heilt matsöluhús fyrir
veizlur sínar.
Þó eyddi hann hvergi eins:
stórkostlega og í veðmál um.