Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 119

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
117
aði og bað í einu. Mér þótti alveg
nóg um. En hann var dásamleg-
ur maður, mikill maður. Við sjá-
um ekki hans líka aftur. Skáldið
hefur á réttu að standa eins og
venjulega. En það er langt síð-
an þetta var, fyrir yðar minni,
herra Spode.“
„Ja, ég er nú ekki eins gamall
og ég var,“ sagði Spode, í von
Um að hann gæti komið hinni
spaklegu mótsögn sinni að. En
Tillotsson hélt áfram að láta
dæluna ganga, án þess að taka
eftir innskotinu.
„Það er ákaflega langt síðan.
En þegar ég horfi um öxl, þá
finnst mér ekki vera liðnir nema
einn eða tveir dagar síðan. Ein-
kennilegt, að manni skyldi finn-
ast hver einstakur dagur vera
svona langur, en þegar þeir
koma allir saman, eru þeir
styttri en klukkustund. En hvað
ég sé Haydon greinilega fyrir
mér, þegar hann var að ganga
um gólf! Ég sé hann miklu
greinilegar en yður, herra Spode.
Augu minninganna daprast ekki.
En sjón mín er að skána, það
get ég sagt yður, hún skánar
dag frá degi. Bráðum get ég séð
öklana.“ Hann hló, og hlátur
hans var eins og hljómur í brost-
inni bjöllu. „Og bráðlega,“ hélt
Tillotson áfram, „fer ég að mála
aftur. Ó, herra Spode, ég er sér-
staklega heppinn. Ég trúi á
heppnina og treysti henni. Og
hvað er annars heppni, þegar
öllu er á botninn hvolft? Ekk-
ert annað en forsjón, þrátt fyrir
„Uppruna tegundanna“ og allt
það. Hve lárviðarskáldið hafði
rétt fyrir sér, þegar það sagði,
að það væri meiri trú í heiðar-
legum efa heldur en öllu .. . hm,
... hm, þér skiljið. Ég skoða yð-
ur, herra Spode, sem sendiboða
forsjónarinnar. Koma yðar veld-
ur straumhvörfum í lífi mínu,
hún er upphaf betri tíma. Vitið
þér, að eitt hið fyrsta, sem ég
ætla að kaupa mér, þegar ég fer
að efnast aftur, er broddgöltur.“
„Broddgöltur, herra Tillot-
son?“
„Já, vegna veggjalúsanna.
Það er ekki til betra ráð gegn
veggjalúsum en broddgöltur.
Hann étur þær, þangað til hon-
um verður illt eða hann drepst
af ofáti. Þetta minnir mig á þá
daga, þegar ég sagði vesalings
kennaranum mínum, honum
Haydon — í gamni, auðvitað —
að hann ætti að senda mynd af
Jóhanni konungi, þar sem hann
er að deyja úr ofáti, til vegg-
skreytingar á hinu nýja þing-