Úrval - 01.12.1952, Side 8

Úrval - 01.12.1952, Side 8
6 ÍTRVAL á honum til Suðureyja og gátu þá eyjarskeggjar sjálfir flutt afurðir sínar. 1 byrjun apríl 1863 lagði báturinn af stað frá St. Kilda mannaður sjö ungum mönnum og einni konu. Ferð- inni var heitið til Suðureyja. Um nóttina gerði ofsarok og týndist báturinn með allri áhöfn. Það var mikil blóðtaka. I júní 1875 kom John Sands til St. Kilda með bát umsjónar- mannsins. Hann er sá gestur sem lengst hefur dvalið á eynni. I níu mánuði lifði hann við sömu kjör og eyjarskeggjar. Hann segir svo í bók sinni: „Bátur, mannaður veðurbitnum mönnum, klæddum í vesti og bláar, þykkar vaðmálsbuxur, komu og sóttu mig. Þeir voru háværir og töluðu allir í einu. Ég var kynntur prestinum, séra Mackay, sem settist á stein og bauð mér að setjast á annan stein. Hann kvaðst hafa verið átta ár á eynni og ekki séð blað í átta mánuði. Presturinn hafði strangan aga á söfnuði sínum; messu- gjörð var í sex og hálfan tíma á sunnudögum, og auk þess bænasarnkoma á hverjum þriðjudegi. Sunnudagurinn var cbærilega ömurlegur dagur. Mér fannst ég eins og ugla í eyði- mörk og þráði að gera eitthvað syndsamlegt, eins og t. d. að ganga mér til skemmtunar eða klifra í klettunum. Eyjar- skeggjar líktust mest hópi for- dæmdra þegar þeir skimduðu allir til kirkjunnar við kall skipsbjöllunnar. Kirkjan var fátækleg bygging, með moldar- gólfi og raka á veggjum. Á helgum dögum töluðu menn í hvíslingum, engin börn sáust að leik og enginn kom í heimsókn. Atvik sem varpar ljósi á þessa öfgafullu trúrækni gerðist þeg- ar skip kom með vörur árið 1877. Skipið lagðist við festar klukkan hálftíu á laugardags- kvöldi. Skipstjórinn vildi nota góða veðrið og byrja á uppskip- uninni strax. En presturinn bannaði eyjarskeggjum að taka þátt í slíku helgidagsbroti, og dugðu engar fortölur. Á ey eins og St. Kilda geta slíkar öfgar orðið afdrifaríkar. Skömmu eftir komu mína,“ heldur Sand áfram, „var ég við_- staddur greftrun barns. Á heimilinu voru konurnar sam- ankomnar, hinn margliti höf- uðbúnaður þeirra og rauðgrát- in andlitin lýstu gegnum mó- reykinn í lágreistri, dimmri baðstofunni. Gamall maður bað langa bæn á keltnesku en raddir kvennanna voru eins og grátkór. Faðirinn tók litlu kist- una undir handlegginn og lagði af stað upp krókóttan stíginn upp í kirkjugarðinn. Mér var sagt að hann væri áður búinn að missa átta böm. Sunnudaginn 17. janúar 1876 skeði óvæntur atburður. Þegar ég leit út um gluggann minn sá ég hvítan björgunarbát sem hoppaði á öldunum. Níu menn
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.