Úrval - 01.12.1952, Blaðsíða 114

Úrval - 01.12.1952, Blaðsíða 114
112 ÚRVAL, en áður. Hann gat ekkert gert, hann vissi ekki hvað hún hét og þekkti ekki heldur hótelið. Hann gat ekki skilað henni peningun- um, þó að hann hefði verið allur af vilja gerður. „Þetta er rétt mátulegt á hana,“ sagði hann. # Þetta var þá sagan, sem Hen- ry Garnet sagði kunningjum sín- um yfir bridgespilinu, því að kvöldið áður hafði Nikki sagt honum hana frá upphafi til enda. ,,Og það sem mér gramdist mest var, hve hann var ánægður með sjálfan sig. Hvað haldið þið að hann hafi sagt við mig ? Hann horfði á mig með þessum sakleysislegu augum sín- um og sagði: „Pabbi, ég get ekki að því gert, en mér finnst eitthvað bogið við þessar ráð- leggingar, sem þú gafst mér. Þú sagðir, að ég ætti ekki að spila; jæja, ég gerði það og græddi stórfé; þú sagðir, að ég ætti ekki að lána peninga; ég gerði það, og fékk þá borgaða af tur; þú sagðir, að ég ætti ekki að skipta mér af kvenfólki; ég gerði það og varð sex þúsund frönkum ríkari“.“ Það bætti ekki úr skák fyrir Henry Garnet, að félagar hans ráku allir upp skellihíátur. „Þið getið svo sem hlegið, en það breytir engu um hitt, að ég er í bölvaðri klípu. Drengur- inn leit upp til mín, bar virðingu fyrir mér og trúði mér eins og nýju neti, og nú, ég sá það á augnaráði hans, lítur hann á mig eins og gamalt fífl, sem er gengið í barndóm. Það þýðir ekkert þó að ég reyni að tala um fyrir honum. Þetta getur eyðilagt hann.“ „Það er ekki heldur f jarri lagi, að þú lítir út eins og fífl, kunn- ingi,“ sagði einn af félögum hans. „Það er ekki hægt að neita því.“ „Ég veit það, og ég er ekkert hrifinn af því. Þetta er ósann- gjarnt. Örlögin hafa engan rétt til að leika mann svona grátt. Þið verðið að játa, að ráðlegg- ingar mínar voru góðar.“ „Mjög góðar.“ „Og strákurinn hefði átt skil- ið, að reka sig duglega á. Jæja, hann slapp við það. Þið eruð veraldarvanir menn, segið mér hvernig á ég að haga mér í mál- inu, úr því sem komið er.“ En enginn þeirra gat ráðlagt honum neitt. „Jæja, tlenry, ef ég væri í þínum sporum, myndi ég ekki vera að hafa áhyggjur af þessu,“ sagði málafærslumaðurinn. „Það er trúa mín, að drengurinn þinn hafi hlotið heppni í vöggugjöf, og þegar til lengdar lætur, er það betra heldur en að fæðast vitur eða ríkur.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.