Úrval - 01.12.1952, Blaðsíða 90

tjRVAL
88
um, bretti niður sokkunum og
-dró upp úr honum þunnan
seðlabunka.
„Hérna,“ sagði hún. „Guð
veit að þú þarft enga skamm-
byssu, en pabbi þinn þarf að
eiga byssu. Þú kemur með hana
beint til mín, heyrirðu það ? Ég
skal geyma hana. Og ef þú hlýð-
ir mér ekki, skal ég láta hann
pabba þinn rassskella þig svo
duglega, aðþú gleymir því ekki.“
„Já, mamma."
Hann tók við peningunum og
hljóp niður tröppurnar og yfir
garðinn.
„Dave! Halló Dave!“
Hann heyrði kallið, en hon-
um datt ekki í hug að stanza.
„Nei, lagsi!“
*
Það fyrsta sem hann gerði
þegar hann vaknaði morguninn
eftir, var að þreifa undir kodd-
ann eftir skammbyssunni. Hann
hélt laust um hana í grárri
morgunskímunni og fann að
honum óx ásmegin. Það var
hægt að drepa mann með svona
skammbyssu. Drepa hvern sem
var, svartan eða hvítan. Ef
hann hélt á þessari skamm-
byssu, gat enginn troðið honum
um tær framar; þeir urðu að
taka tillit til hans. Þetta var
stór skammbyssa með langt
hlaup og þungt skefti. Hann
vóg byssuna í hendi sér og
furðaði sig á hve hún var
þung.
Hann hafði ekki farið beint
heim eins og móðir hans hafði
sagt honum að gera; í stað þess
hafði hann slórað úti á akrinum,
handleikið byssuna og miðað
henni annað veifið á ímyndaðan
óvin. En hann hafði ekki hleypt
af; hann var hræddur um að
faðir hans kynni að heyra það.
Auk þess var hann ekki alveg
viss um hvernig ætti að hleypa
af byssunni.
Til þess að komast hjá að af-
henda skambyssuna, fór hann
ekki heim fyrr en hann var
öruggur um að allir væru sofn-
aðir. Seinna um nóttina læddist
móðir hans að rúminu hans og
heimtaði byssuna, en hann lézt
í fyrstu ekkert skilja; svo
sagðist hann hafa falið byss-
una úti og lofaði að koma með
hana morguninn eftir. Nú lá
hann þarna og handlék hana
varlega. Hann opnaði skothólf-
ið, tók kúlurnar úr, þuklaði á
þeim og setti þær í aftur.
Hann smeygði sér fram úr
rúminu, tók gamla flónelsrýju
upp úr kistu, vafði henni utan-
um byssuna og batt hana síð-
an hlaðna við bert lærið. Hann
fór ekki inn í eldhúsið til þess
að fá sér bita. Enda þótt enn
væri ekki orðið bjart, hélt hann
af stað í áttina til plantekru
Jims Hawkins. Um sólarupprás
var hann kominn að húsunum,
þar sem plógarnir og múlasn-
arnir voru hýstir.
„Halió, ert það þú, Dave?“
Hann sneri sér við, Jim
Hawkins stóð þarna og horfði
tortryggnislega á hann.