Úrval - 01.12.1952, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
„Þér hafið heppnina með yð-
ur,“ sagði hún.
Hún talaði ensku, en með út-
lendum hreim.
„Ég gat varla trúað því. Þetta
er í fyrsta skipti sem ég spila.“
„Það er skýringin. Viljið þér
lána mér þúsund franka? Ég
er búin að tapa öllu, sem ég var
með á mér. Þér skuluð fá þá
aftur eftir hálftíma."
„Allt í lagi.“
Hún tók rauðan spilapening
úr hrúgunni, þakkaði honum og
var horfin. Það rumdi í mann-
inum, sem hafði yrt á hann
fyrst.
„Þér sjáið þessa ekki aftur.“
Nikki varð sneypulegur. Fað-
ir hans hafði alveg sérstaklega
tekið honum vara fyrir því að
lána peninga. Hvílík heimska!
Og það manneskju, sem hann
hafði aldrei séð áður. En sann-
leikurinn var sá, að hann var
svo gagntekinn af mannelsku á
þiessu augnabliki, að honum
hefði aldrei komið til hugar að
neita. Og þessi stóri, rauði spila-
peningur! Það var nærri ógern-
ingur að ímynda sér, að hann
væri nokkurs virði. O jæja, þetta
gerði ekkert til, hann átti enn
eftir sex þúsund franka, hann
ætlaði bara að reyna einu sinni
eða tvisvar enn, og ef hann ynni
ekki, ætlaði hann að fara heim.
Hann lagði á sextán, sem var
aldur eldri systur hans, en það
kom ekki upp; síðan á tólf, sem
var aldur yngri systur hans, en
það kom ekki heldur upp; hann
reyndi mörg númer af handa-
hófi, en árangurslaust. Þetta var
skrítið, það var eins og heppnin
væri búin að yfirgefa hann.
Hann ætlaði reyna einu sinni enn
og hætta svo. Hann vann. Hann
reiknaði saman tapið og átti dá-
lítinn afgang. Hann spilaði í
klukkutíma og tapaði og græddi
á víxl, en þá höfðu honum á-
skotnazt svo margir spilapen-
ingar, að hann kom þeim varla
í vasann. Hann ákvað að hætta.
Hann fór til gjaldkerans, sem
skipti spilapeningunum í venju-
lega mynt, og tók andköf þegar
tuttugu þúsundfrankaseðlar
voru lagðir á borðið fyrir fram-
an hann. Hann hafði aldrei séð
svona mikla peninga á ævi sinni.
Hann stakk þeim í vasann og
var í þann veginn að fara, þeg-
ar konan, sem hann hafði lán-
að þúsund frankana, birtist allt
í einu.
„Ég hef verið að leita að yð-
ur um allt,“ sagði hún. „Ég var
hrædd um að þér væruð farinn.
Mér leið ákaflega illa, ég vissi
ekki hvað þér mynduð halda um
mig. ílérna eru þúsund frank-
arnir yðar, og ég þakka yður
kærlega fyrir lánið.“
Nikki blóðroðnaði og starði
undrandi á hana. En hvað það
hafði verið rangt af honum að
dæma hana svona hart! Faðir
hans hafði sagt: spilaðu ekki;
nú jæja, hann hafði gert það
og unnið tuttugu þúsund franka,
og f aðir hans hafði sagt: lánaðu
engum peninga; hann haf ði gert