Úrval - 01.12.1952, Qupperneq 101

LlFSREYNSLA
99
Garnet, þegar hann sá í anda
son sinn stökkva yfir netið og
taka í hönd ameríska meistar-
ans, sem hann hafði sigrað, og
ganga síðan yfir leikvanginn við
dynjandi fagnaðarlæti mann-
fjöldans.
Henry Gamet vandi mjög
komur sínar til Wimbledon og
hafði eignazt marga vini í tennis-
heiminum. Kvöld eitt var einn
þeirra, Brabazon ofursti, sessu-
nautur hans í veizlu, og að því
rak að Henry fór að tala við
hann um Nikka og um mögu-
leikann á því, að hann yrði val-
inn til að keppa fyrir háskólann
á næsta keppnistímabili.
„Hvers vegna látið þér hann
ekki fara til Monte Carlo og
taka þátt í vorkeppninni þar?“
sagði ofurstinn allt í einu.
„Ég held að hann sé ekki nógu
góður til þess. Hann er ekki
orðinn nítján ára ennþá, og er
ekki búinn að vera í Cambridge
nema síðan í október; hann
myndi ekki standast þessum
kempum snúning.“
„Auðvitað myndu Austin og
von Cramm og þeirra líkar dusta
hann til, en hann gæti þrátt fyr-
ir það unnið einn eða tvo leiki.
Hann hefur aldrei keppt við
fyrsta flokks leikmenn, og þetta
væri ákaflega góð æfing fyrir
hann. Hann myndi læra miklu
meira en hann getur nokkurn
tíma lært af þessum kappleik-
um, sem þér látið hann taka
þátt í.“
„Það er ómögulegt. Ég get
ekki látið hann hætta námi á
miðju skólaári. Ég hef alltaf
brýnt það fyrir honum, að tenn-
is er aðeins leikur og má ekki
trufla starfið.“
Brabazon ofursti spurði Gar-
net hvenær skólaárinu lyki.
„Þá er allt í lagi. Hann þarf
ekki að fá frí nema í þrjá daga.
Það verður áreiðanlega hægt að
semja um það. Það stendur
nefnilega þannig á, að tveir af
keppendum okkar hafa brugðizt
og við erum í vandræðum. Okk-
ur langar til að senda eins gott
lið og við getum. Þjóðverjar
senda beztu leikmenn sína, og
sömuleiðis Ameríkumenn.11
„Það breytir engu, kunn-
ingi. í fyrsta lagi er Nikki ekki
nógu góður og í öðru lagi get
ég ekki hugsað mér, að senda
ungan og óreyndan dreng eins
og hann til Monte Carlo, án þess
að einhver hafi eftirlit með hon-
um. Ef ég hefði tima til þess
sjálfur, mætti athuga málið, en
því er ekki að heilsa.“
„Ég fer. Ég verð fararstjóri
ensku sveitarinnar. Ég skal líta
eftir honum.“
„Þér fáið nóg að gera, og auk
þess kæri ég mig ekki um að þér
tækjuð þá ábyrgð á yður. Hann
hefur aldrei farið til útlanda, og
ef ég á að segja yður sannleik-
ann, þá yrði ég ekki mönnum
sinnandi, meðan hann væri í
burtu.“
Þeir felldu niður talið, og inn-
an skamms hélt Henry Garnet
heimleiðis. Honum þótt svo mik-