Úrval - 01.12.1953, Qupperneq 107

SPIPaT OF ST. LOUIS
105-
Eg finn engan sviða í augunum
og engin tár koma á þurra
hvarmana. Ég fleygi hylkinu út.
Þetta færir mér heim sanninn
um hve skynfæri mín eru orðin
sljó, hve mjög kraftar mínir eru
þrotnir.
Ég er aftur kominn í einskon-
ar draumaástand, þegar athygli
mín beinist að svörtum bletti
á sjónum tvær eða þrjár mílur
í suðaustur. Ég glaðvakna,
kreisti aftur augun og opna þau
aftur. Bátur! Nokkrir bátar eru
dreifðir um hafið! Mér hverfur
samstundis öll syfja.
Fishibátar! Ströndin, strönd
Evrópu getur ekki verið langt
undan!
Ég nálgast fyrsta bátinn,
lækka flugið niður í 50 feta hæð
og halla vélinni þegar ég fer
yfir bátinn, til að sjá hann bet-
ur. Ekkert lífsmark sést á þil-
farinu. Getur verði, að allir báts-
verjar séu í doríum að fiska?
Ég hækka flugið og flýg í hring.
Nei, ég sé yfir margra fermílna
svæði, en engin doría er sjáan-
leg.
Ég flýg yfir næsta bát, sem
hossast á öldunum. Það er líka
mannlaust á þilfari hans. En um
leið og ég halla vélinni, birtist
mannshöfuð í lúkarsopinu og
starir upp til mín. Ég renni mér
að bátnum, tek hreyfilinn úr
sambandi og kalla, eins hátt og
ég get (án þess að hugsa út í,
að fiskimaðurinn kann sennilega
ekki ensku): „! hvaða átt er
írland ?“
Ég gef nánar gætur að andliti
fiskimannsins, en sé engan vott
skilnings. Ég flýg yfir bátinn
aftur. Höfuðið er enn hreyfing-
arlaust í opinu. Það hefur ekkert
hreyfzt eða breytt um svip síð-
an það birtist fyrst. Mér finnst
ég vera illa svikinn. Þessir bát-
ar, þar sem engir menn birtast
til að horfa á flugvélina mína,
eni áreiðanlega ekki sjónhverf-
ing. Samt eru þeir eins drauga-
legir og hinar þokukenndu eyj-
ar, sem ég fór nýlega fram hjá.
Þeir gera mér órótt. Eyjar, sem
breytast í þoku get ég skilið,.
en ekki mannlausa báta.
Land hlýtur að vera einhvers
staðar nærri. Þessir bátar voru
of litlir til að liggja við festar
úti á hafi — eða kannski ekki ?
Þegar ég sá þá fyrst, taldi ég
öll siglingavandamál mín leyst,
eins og stefni þeirra væri eins
konar vegvísar, er á stæði: ,,Til
Parísar“. En þegar þeir eru að
baki, nokkrir svartir flekkir á
endalausu úthafinu, segir skyn-
sernin mér, að ég sé engu nær
um stöðu mína en áður. Þeir
geta verið fyrir norðan Skot-
land; eða fyrir sunnan írland;
hvorugt verður sagt með vissu.
*
Er þetta ský við sjóndeildar-
hringinn í norðaustri, eða þoku-
rönd — eða getur verið, að petta
sé land? Milli tveggja regnbelta,
ekki meira en tíu eða fimmtán
mílur í burtu, hefur purpurablá
rönd skírzt í móðunni.
Það eru aðeins 16 stundir síð-