Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 8

6
Ú R V A L
lékum fyrst jólatrésleikinn okk-
ar. Það er mikið af ungum
grenihríslum í skóginum og má
finna þær af öllum stærðum,
allt niður í fingurstærð Rogers.
Ég benti honum á þessar smá-
hríslur. „Þetta hlýtur að vera
jólatré fyrir ikornana,'1 sagði
ég. „Það er mátulega hátt. Á
aðfangadagskvöld koma íkorn-
arnir og hengja litlar skeljar
og kórala og silfurþræði úr
skófum á það, og svo fellur
snjór á það og þekur það skín-
andi stjörnum og um morgun-
inn er komið undurfallegt jóla-
tré . . . Og þetta er enn minna
— það hlýtur að vera fyrir
litlar bjöllur — og kannski er
þetta stóra þarna fyrir kanínur
eða múrmeldýr.“ Eftir að við
vorum byrjuð á þessum leik urð-
um við að endurtaka hann í
öllum gönguferðum okkar um
skóginn, og hjá Roger var sí-
endurtekið viðkvæði: „Stígðu
ekki ofan á jólatréð!"
Heimur barnsins er ferskur,
nýr og fagur, furðuheimur full-
ur eftirvæntingar, Það er ógæfa
okkar flestra, að skýr sjón,
eðlisskyn okkar á það sem er
fagurt og stórfenglegt, dofnar
og glatast jafnvel áður en við
náum fullorðinsaldri. Ef ég
mætti mín einhvers hjá hinni
góðu álfkonu, sem sagt er að
standi við vöggu hvers barns,
mundi ég biðja hana þess að
hún gæfi hverju barni svo hald-
gott furðuskyn að það entist því
alla ævi, sem mótvægi gegn
leiðindum og vonbrigðum full-
orðinsáranna, gegn því gervilífi
sem við lifum og fjarlægir okk-
ur frá þeirri lind sem við sækj-
um í lífsþrótt okkar.
Ef barnið á að varðveita eðl-
isskyn sitt á undur lífsins og
náttúrunnar án slíkrar náðar-
gjafar frá álfkonum, þarfnast
það samfélags við einhvern
fullorðinn, sem getur aftur
fundið með því þann fögnuð og
eftirvæntingu yfir undrun
heimsins, sem hann skynjaði í
bernsku. Foreldrar finna oft til
vanmáttar síns, annarsvegar
andspænis næmum og fróðleiks-
þyrstum huga barnsins og hins-
vegar gagnvart fjölbreytileik
náttúrunnar, þar sem lífið birt-
ist í svo margvíslegum og tor-
kennilegum myndum, að ógern-
ingur virðist að flokka það og
öðlast á því þekkingu. Og í
sjálfsuppgjöf hrópa þeir:
„Hvernig get ég kennt barninu
mínu um náttúruna — ég sem
þekki varla nokkurn fugl!“
Ég trúi því statt og stöðugt,
að fyrir barnið og fyrir foreldr-
ið sem reynir að leiðbeina því
sé ekki nærri eins mikilvægt að
vita eins og að skynja. Ef stað-
reyndirnar eru þau frækorn,
sem þekking og vizka vaxa síð-
ar upp af, þá eru tilfinningar
og skynjanir sá jarðvegur sem
frækornin þurfa til að vaxa í.
Pyrstu bernskuárin eru hinn
rétti tími til að plægja jarðveg-
inn. Þegar tilfinningarnar hafa