Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
reyna að koma sér áfram í heim-
inum. Ástæðan til þess að hann
Iét Pál vinna í hljómleikahöll-
inni var sú ein, að hann áleit,
að drengir ættu að vinna sér
inn einhverja peninga.
Páll þaut upp, þvoði flotlykt-
ina eftir uppþvottinn af hönd-
unum með daunillri sápunni,
sem hann hafði viðbjóð á, og
hellti síðan yfir þær nokkrum
dropum af ilmvatninu, sem hann
geymdi í skrifborðsskúfunni
sinni. Hann fór út úr húsinu
með flatarmálsbókina undir
hendinni, og jafnskjótt og hann
var kominn út úr Kordelíugöt-
unni og stiginn upp í sporvagn
inn, sem ók niður í borgina,
hristi hann af sér tveggja daga
slen og fór að lifa á nýjan leik.
Maðurinn, sem fór með elsk-
hugahlutverkið hjá leikfélaginu,
sem hafði sýningu í einu af leik-
húsum borgarinnar, var kunn-
ingi Páls; og hann hafði boðið
honum að horfa á sunnudags-
æfingamar eins oft og hann
lysti. I meira en ár hafði Páll
eytt hverri frístund sinni í bún-
ingsherbergi Charleys Edwards.
Hann skipaði fastan sess í líf-
verði Edwards, ekki einungis
vegna þess, að ungi leikarinn
hafði ekki ráð á að hafa laun-
aðan búningsmann, heldur líka
af hinu, að Edwards þóttist
finna hjá Páli það sem prestar
nefna „köllun“.
Páll lifði í raun og veru hvergi
nema í leikhúsinu eða hljóm-
leikasalnum; allt annað var að-
eins svefn og gleymska. Þetta
var ævintýraheimur Páls, og
hann bjó yfir líkum töframætti
og leynd ást. Jafnskjótt og
hann fann andrúmsloft sviðsins
leika um sig, varpaði hann önd-
inni eins og fangi, sem hefur
fengið frelsið á ný, og honum
var þannig innanbrjósts, að hon-
um fannst hann geta unnið mikil
og glæsileg afrek. I sama bili
og hljómsveitin hóf að leika for-
leikinn að ,,Marta“ eða man-
sönginn úr „Rigoletto", hvarf
allt heimskulegt og ljótt úr til-
veru hans og hugur hans varð
heiður og tær.
Ef til vill var það ekki nema
eðlilegt, að fegurðinn fengi á sig
dálítinn tilgerðarblæ í augum
Páls, þar sem allt var svo ófag-
urt í umhverfi hans. Ef til vill
stafaði það af því að lífsreynsla
hans var full af sunnudaga-
skólaferðum, nirfilslegri spar-
semi og ráðleggingum um það,
hvernig maður ætti að komast
áfram í heiminum, ef til vill
var það út af öllu þessu, að
þetta líf var svo hrífandi,
þetta glæsibúna fólk svo aðlað-
andi, ef til vill var það af þess-
um sökum, að hann varð svo
hrifinn af aldingörðum leiktjald-
anna, þar sem blómin blómguð-
ust ár eftir ár í skini sviðljós-
anna.
Það yrði erfitt að lýsa því
nógu greinilega, í hve ríkum
mæli sviðsdyr leikhússins voru
Páli hliðið að heimi ævintýr-
anna. Svo mikið er víst, að eng-