Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 93

eftir Willxi Cather.
Það var daginn sem Páli var
stefnt fyrir skólastjóra mennta-
skólans í Pittsburg, þar sem
hann átti að svara til saka, fyrir
ávirðingar sínar. Plonum hafði
verið vikið úr skólanum í nokkra
daga, og faðir hans hafði farið
á fund skólastjórans og viður-
kennt, að hann vissi ekki hvað
hann ætti að taka til bragðs
með drenginn. Páll kom inn í
fundarherbergið með bros á vör.
Pötin, sem hann var í, voru orð-
in full lítil á hann, og gulbrúni
silkikraginn á frakkanum var
slitinn og trosnaður; en þrátt
fyrir það var eitthvað spjátr-
ungslegt í fari hans. Vandlega
hnýtt slifsið var prýtt ópalnál
og hann var með rauða neliiku
í hnappagatinu. Skólastjórninni
virtist þessi síðastnefnda skreyt-
ing ekki bera beinlínis vott um
það iðrunarhugarfar, sem hún
vænti af hálfu drengs, sem hafði
verið rekinn úr skóla.
Páll Pálsson var hár eftir
aldri og mjög magur, herða-
mjór og þunnbrjósta. Það var
einhver æsingsglampi í augum
hans, og augnaráð hans var
stundum svo drýldið og tilgerð-
arlegt, að það var næstum ó-
þolandi hjá svo imgum pilti.
Ljósopin voru óeðlilega stór,
rétt eins og hann hefði borið
belladonna í augun, en hvítan
var með gljáa líkt og gler, og
hann gat ekki stafað af notkun
þessa lyf.
Þegar skólastjórnin spurði
Pál, hversvegna hann hefði
komið, svaraði hann fremur
hæversklega, að hann langaði
til að komast aftur í skólann.
Það var ósatt, en Páll var van-
ur að ljúga; honum fannst það
blátt áfram óhjákvæmilegt, til
þess að sleppa við óþægindi.
Kennarar hans voru beðnir að
bera fram ákærur sínar á hend-
ur honum, og þeir gerðu það
af slíku hatri og beiskju, að auð-
sætt var, að hér var eitthvað
óvenjulegt á ferðinni.
Meðal þeirra yfirsjóna, sem
taldar voru upp, voru ósvífni
og kæruleysi, en raunar skorti
kennarana orð til að lýsa fram-
komu hans, því samblandi af
þrjózku og fyrirlitningu, sem
hann auðsýndi lærifeðrum sín-
um, og gerði ekki minnstu til-
raun til að dylja. Einu sinni,