Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
þegar hann hafði verið tekinn
upp og var að skrifa á töfluna,
hafði kennslukonan gripið um
hönd hans og reynt að stjórna
henni. Þá hafði hann hörfað
undan með hryllingi og stung-
ið höndinni aftur fyrir bakið.
Kennslukonan hefði áreiðanlega
ekki orðið eins sár og móðguð,
þó að hann hefði barið hana.
Þetta var svo ósjálfráð og per-
sónuleg móðgun, að það var ó-
mögulegt að gieyma henni. Hon-
um hafði tekizt að koma því
inn hjá öllum kennurunum,
hvort sem um karl eða konu
var að ræða, að hann hefði
megnasta viðbjóð á þeim. 1
kennslustundunum sat hann
ýmist með hönd fyrir augum
eða einblíndi út um gluggann.
Stundum var hann sífellt að
grípa fram í og gera skoplegar
athugasemdir við lexíurnar.
Axlayppting Páls og rauða
nellikan, sem hann bar í hnappa.
gatinu, voru í augum kennar-
anna einskonar tákn um innræti
hans og hegðun, og þeir heíltu
sér miskunnarlaust yfir hann
með enskukennarann í farar-
broddi. Páll tók aðförinni bros-
andi og það giitti í hvítar tenn-
urnar milli blóðlausra varanna.
(Hann var alltaf með kipring
í vöninum og hafði fyrir sið að
hnykla brúnirnar svo drýginda-
lega. að maður gat orðið fok-
vondur). Eldri piltar en Páll
myndu hafa bugazt og brostið
í grát, en þrjózkubrosið hvarf
ekki af vörum hans, og það eina
sem gaf til kynna, að honum
væri órótt, var titringurinn í
fingrunum, sem fitluðu við
hnappana á frakkanum, og kipp.
irnir í hinni hendinni, sem hélt
um hattinn. Páll brosti viðstöðu-
laust og leit í kringum sig; hon-
um virtist vera ljóst, að menn
störðu á hann og reyndu að
rýna í leyndarmál hans.
I yfirheyrslunum skýrði ein
kennslukonan frá ósvífnum
munnsöfnuði piltsins, og skóla-
stjórinn spurði, hvort hann teldi
sæmilegt að viðhafa slík orð við
konu. Páll yppti öxlum og það
komu kippir í augnabrúnir hans.
„Ég veit það ekki,“ svaraði
hann. „Ég ætlaði mér ekki að
vera kurteis, en ekki heldur ó-
kurteis. Það er víst vani hjá
mér að segja ýmislegt í hugs-
unarleysi."
Skólastjórinn spurði, hvort
hann teldi ekki réttast að leggja
niður þennan vana. Páll svaraði
glottandi, að hann byggist við
því. Þegar honum var sagt, að
hann mætti fara, hneigði hann
sig djúpt og flýtti sér á brott.
Hneiging hans var eins og ósvíf-
in undirstrikun á rauðu nellik-
unni.
Kennararnir voru bæði sárir
og reiðir. Teiknikennarinn hitti
naglann á höfuðið, þegar hann
sagði að það væri eitthvað í fari
piltsins, sem þeir gætu ekki gert
sér grein fyrir. Hann bætti við:
„Ég held að glott hans stafi
ekki af ósvífni; það er of flótta-
legt til þess. Pilturinn er alls