Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 97

VERALDARSAGA PÁLS PÁLSSONAR
95
hingað innan um allt þetta fína
fólk og skæru liti? Hann virti
hana fyrir sér og sagði við sjálf-
an sig, að hún væri alls ekki
sómasamlega klædd og hún hlyti
að vera meira en lítill bjálfi, að
koma í þessum lörfum á þennan
stað. Einhver hafði sjálfsagt
sent henni aðgöngumiðann af
góðsemi, hugsaði hann með sér
um leið og hann felldi niður
stólsetuna, og hún hafði ekki
meiri rétt til að sitja þarna en
hann sjálfur.
Þegar sinfónían hófst, settist
Páll á einn aftasta bekkinn og
féll í svipaða leiðslu og hafði
gagntekið hann fyrir framan
Ricomyndina. Ekki svo að skilja,
að Páll hefði neinar sérstakar
mætur á sinfóníum, en það var
eins og fyrstu tónar hljóðfær-
anna leystu einhvern fögnuð úr
læðingi í brjósti hans; eitthvað
sem brauzt um í sál hans, líkt
og andinn í flöskunni, sem arab-
iski fiskimaðurinn fann. Það var
eins og hann öðlaðist skyndilega
nýja lífsþrá; ljósin dönsuðu fyr.
ir augum hans og hljómleikasal-
urinn ljómaði af ólýsanlegri
dýrð. Þegar söngkonan hóf ein-
sönginn, gleymdi Páll meira að
segja hve andstyggilegt það var
að kennslukonan skyldi vera
meðal áheyrendanna, og hann
gaf sig á vald þeirrar sérstöku
hrifningar, sem slíkar persónur
vöktu ávallt hjá honum. Söng-
konan var þýzk og tekin að
reskjast, enda margra barna
móðir; en hún var klædd silki-
kjól og með ennisdjásn, og
framkoma hennar einkenndist
af þeim glæsileik, sem jafnan
sló Pál blindu gagnvart öðrum
ágöllum.
Páll var oft eirðarlítill og
skapstyggur eftir hljómleika, og
þetta kvöld var hann eirðarlaus-
ari en venjulega. Hann gat ekki
fengið sig til að fara heim að
sofa; það var eins og hann gæti
ekki slitið sig frá þessum un-
aðslega æsingi, sem var honum
hið eina og sanna líf. Meðan
verið var að leika síðasta lag-
ið, gekk hann út úr salnum,
skipti um föt í búningsherberg-
inu og læddist síðan að bakdyr-
um byggingarinnar, þar sem
vagn söngkonunnar stóð. Hann
gekk hratt fram og aftur um
gangstéttina og beið eftir söng-
konunni.
Skammt frá gnæfði Schenley-
hótelið við himin í suddanum;
gluggarnir á öllum tólf hæðun-
um voru uppljómaðir, eins og
á pappahúsi hjá jólatré. Allir
meiriháttar leikarar og söngv-
arar dvöldu þar, þegar þeir
komu til borgarinnar, og ýmsir
auðugir kauppsýslumenn borg-
arinnar bjuggu þar líka á vet-
urna. Páll hafði oft verið á
rangli hjá hótelinu, — hann
hafði horft á fólkið, sem gekk
þar út og inn, og hann hafði
þráð ákaflega að mega fara þar
inn og kveðja kennarana og öll
leiðindastörfin fyrir fullt og allt.
Loks kom söngkonan út í
fylgd með söngstjóranum, sem