Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 52

ÚRVAL
50
sinna, jafnfátítt er að þeir virði
ekki lög ættflokks síns, sem á
máli þeirra nefnast ,,kris“. Dóm-
ar ættföðurins í öllum deilum
eni óskeikulir. Hann gætir þess
strengilega að góðir siðir séu í
heiðri hafðir. Einkum gilda
strangar reglur um umgengni
manna. við konur. Sóma kven-
fólksins í ættinni verður að
vernda — jafnvel þótt það kosti
blóðfórnir. ,,Að draga stúlku á
tálar" varðar lífláti. Brottnám
konu veldur óumflýjanlega blóð.
ugum deilum milli ætta, jafnvel
mannvígum. Því að faðir eða
bróðir þola ekki að blóð ættar-
innar sé á neinn hátt svívirt.
Eiginkonan skipar að öllu
leyti mjög virðulegan sess með-
ai tatara. Móðirin nýtur næst-
um eins mikillar virðingar og
öldungar ættarinnar. Það er
hlustað á orð hennar og ráða
leitað hjá henni. Ungir menn
sýna henni öll merki lotningar.
Yfirleitt koma tatarar ákaflega
prúðmannlega fram gagnvart
konum. Það getum við borið
vitni um af eigin reynslu. Af
hendi franksra karlmanna. i
Saintes-Maries urðum við að
þola allskonar áreitni, en tatar-
ar sýndu okkur fyllstu kurteisi.
Við gátum reikað um tjaldbúðir
þeirra, hvort heldur var á nótt
eða degi, án þess að verða fyrir
nokkurri áleitni eða dónaskap.
Konur af öðrum þjóðflokkum
eru tatörum bannhelgar sam-
kvæmt lögum þeirra.
Þrátt fyrir þetta kemur það
alltaf öðru hvoru fyrir, að tat-
arar kvænast stúlkum af gisti-
þjóð sinni. En þær taka þá í
einu og öllu upp siði tatara og
aðlaga sig lífi ættflokksins. Þær
verða t. d. að vita, að karlmað-
ur má ekki líta sængurkonu aug.
um. I þrjá daga er hin unga
móðir ein í tjaldi sínu í umsjá
gamalla og reyndra kvenna úr
ættflokknum. Og í sex vikur
verður hún að ganga úr vegi
fyrir öllum karlmönnum. Hún
er samkvæmt skilningi tatara
,,óhrein“.
Fastheldni tatara við hefð og
forna siði er ótrúleg. Fram á
þennan dag hafa þeir varðveitt
tungu sína, sem er fornindversk
mállýzka, er orðið hefur fyrir
armenskum, forngrískum og
rúmenskum áhrifum. 1 tung-
unni má rekja spor þessa eirðar-
lausa þjóðflokks, aftur til þess
tíma þegar hann tók sig upp úr
heimkynnum sínum í Norður-
Indlandi, sennilega á 11. öld.
Enn er það hulin gáta, hver
voru tildrög þess að tatarar
tóku upp flökkulíf.
Næstum öll fortíð þeirra er
hulin móðu aldanna, því að þeir
hafa aldrei látið eftir sig nein-
ar skrifaðar heimildir. Hjá sam-
tímasagnariturum lesum við, að
þeir hafi fyrst komið til Vestur-
evrópu á 15. öld — og vöktu
brátt hjátrúarblandinn ótta
fólksins sökum framandlegs út-
lits og hátta. Frá upphafi voru
þeir ofsóttir og fyrirlitnir. Ef
til vill hefur þetta orðið til þess