Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL
ur um sagnir frumbyggja Mið-
ameríku. 1 Annálum Cuauhtitl-
an — sögu Colhuacan og Mexí-
kó, sem skrifuð er á Indíána-
máli er nahuatl nefnist — er
frá því skýrt, að í náttúruham-
förum, sem urðu fyrir ævalöngu,
hafi nóttin staðið langan tíma.
Við gætum rakið slóðina kring-
um jörðina og fundið í goð-
sögnum ýmissa þjóða frásagnir
af löngum nóttum eða dögum
þegar sól og tungl voru víðs-
fjarri eða stóðu kyrr.“
Og siðan rekur hann þessa
slóð. En hvað gerðist þá þenn-
an dularfulla dag? Dr. Velikov-
sky heldur því fram, að hér
hafi verið um að ræða náttúru-
hamfarir, tilkomnar við það að
stór halastjarna fór nærri jörð-
inni tvisvar, fyrst um 1500 f.
Kr., þegar ísraelsmenn voru á
leið frá Egyptalandi, og aftur
52 árum síðar, á dögum Jósúa.
Svipaðar náttúruhamfarir, en
þó minni, urðu 700 til 800 ár-
um síðar þegar Mars kom hættu-
lega nærri jörðinni nokkrum
sinnum. Þessi stjarnfræðilegu
fyrirbrigði höfðu gagnger áhrif
hér á jörðinni.
Skýringin á kraftaverki Jós-
úa er sú, að ef stór halastjarna
kæmi einhverntíma nógu nærri
jörðinni, myndu einmitt þvílík-
ir atburðir gerast. Með nálægð
sinni mundi halastjarnan draga
úr snúningshraða jarðarinnar,
og þeir sem tryðu því að sólin
snerist kringum jörðina, myndu
sjá sólina og tunglið stöðvast á
himninum, auk annarra dular-
fullra fyrirbrigða. Þetta, segir
Velikovsky, er einmitt það sem.
gerðist.
Hinn dularfulli útlagi í him-
ingeimnum, halastjarnan sem
skildi vötnin að, reisti skýstólpa
á daginn og eldstólpa um nætur,
var í raun og veru flækingur,
tilorðinn við feiknalegt gos á
plánetunni Júpíter, sem slöngv-
aði gosefnum út í geiminn. Hin
nýja halastjarna sigldi stjórn-
laus um geiminn öldum saman,
unz hún var gripin og gerðist
fastui' meðlimur sólkerfis vors,
siglandi bjarta hringbraut sína
kringum sólina — hin fagra
pláneta, sem vér nefnum Venus.
Hin undarlega fæðing þess-
arar morgunstjörnu er megin-
efni bókar dr. Velikovsky. Hún
er undirstaðan, sem hann bygg-
ir allan málflutning sinn á.
Dr. Velikovsky byrjar mál
sitt með því að minna á hve vís-
indi mannsins eru í rauninni
skammt á veg komin. Það sem
maðurinn veit ekki, mundi fylla
stærri bók en samanlagðar all-
ar þær bækur sem skrifaðar
hafa verið. Hann á enn ólærð
einföldustu undirstöðuatriði:
hvað lífið er og hvernig það varð
til. Hann veit ekki hvort líf er
til í einhverri mynd á öðrum
stjörnum, eða hvað þyngdarafl-
ið er. Fæðing sólkerfisins er enn
ofvaxin skilningi vísindamann-
anna.
Fyrsta skref vísindamanns-
ins á að vera að rannsaka eina