Læknaneminn - 01.10.1993, Qupperneq 67

CAFE DO BRASIL
Olafur Ingimarsson
HJUU!! - VAR HLJÓÐIÐ sem heyrðist í dömunni
á Ferðaskrifstofu Stúdenta um leið og hún beitti mjög
aktífri inspiratio. Astæðan fyrir henni var einföld:
Hún var að uppgötva að hún var ekki eins góður
starfsmaður og hún hafði etv. haldið. Þessi litla
uppgötvun leiddi til þess að fcrðaáætlunin mín féll
skyndilega í sama flokk og fjárlögin. Hún stóðst ckki.
Ég fékk þó í staðinn að njóta gestrisni þeirra
ferðaskrifstofufrauka í nokkrar klukkustundir. Þær
voru afar elskulegar og buðu mér kaffi sem ég er viss
mn að hefði verið gott - ef það hefði ekki klárast rétt
áður en ég kom. Það var hins vegar nóg af bæklingum
til að skoða svo ég undi mér að sjálfsögðu vel þama. Að
lokum varð ég þó því miður að kveðja þennan yndislega
stað til þess að taka lífeðlisfræðiprófið. Huggunin
þessum hanni gegn var sú að ég var með nýja áætlun
í vasanum og meira að segja brasilískar rútuáætlanir.
Nú þurfti bara að faxa út til Brasil þessar breytingar.
Eftir millilendingar á Bretlandi, Spáni, Danmörku
og Þýskalandi, eins og áædunin kvað á um, klauf 747-
400 þota Lufthansa flugfélagsins mistrið yfir Evrópu
og tók stefnu í vestur. Ellefu tímum síðar lenti hún við
Sáo Paulo, sem er um 11 milljón manna bær.
Ég ímynda mér að sú tilfinning, sem brasilíska
vegabréfastimplarann heltók, sé eitthvað svipuð þeirri
sem prófessor Margrét finnur fyrir þegar hún finnur
nýjan veirustofn. Að minnsta kosti hljóp hann upp til
handa og fóta þegar hann sá vegabréfið mitt, og sýndi
það öllum félögum sínum sem allir göptu af undrun
og aðdáun. Ég var viss um að þessu ylli hið stflhreina
og vandaða íslenska vegabréf með glæsilegu
skjaldarmerkinu á öllum síðum. Jæja - eftir dágóða
stund var mér þó hleypt í gegn og þá komst ég að því
að enginn stóð með nafnið mitt á spjaldi til að taka á
Höfundur er læknanemi við læknadeild Háskóla
Islands.
móti mér þama kl 5:30. Furðulegt. Ég var
umburðarlyndur og minntist þess að í faxinu hafði ég
sagst ætla að taka sjö-rútuna til Londrina, þar sem
spítalinn er.
Þá var bara að finna BSB. Svo skenuntilega vildi
til að á öllum upplýsingaborðum sem ég sá var talað
sama tungumálið - en því miður var það líka eina
tungumálið sem var talað þar, nefnilega portúgalska.
Eftir miklar og góðar táknmálstilraunir tókst mér að
hafa upp á einum enskumælandi starfsmanni. Þegar
ég bar upp erindi mitt brosti hann góðlátlega og spurði
hvort ég ætlaði virkilega að fara að finna rútustöðina
eins og ég liti út, með bakpokann og töskuna. Hló
síðan dátt. Mér gramdist þessi hótfyndni en ég hafði
ekki talað við hann lengi þegar mig fór að langa til að
prófa iimimlandsflug í Brasilíu (they are waiting for
to rob you outside, the gangsters!). Eftir mikið
hugarstríð vann varkámin og þá hófst aftur baráttan
við að gera sig skiljanlegan við að kaupa miða.
Eftir nokkuð þóf og hratt hitnandi hamsa, heyrði
ég allt í einu: “Hello, can I help you?” Var þar
kominn Thomas nokkur Flansen, þýskur náungi,
búscttur í Londrina og því á sömu leið og ég. Þar sem
hann var ágædega málfær á portúgölsku varð þama
strax Ólafsering (sbr. acetýlering) og bað ég hann um
að hringja í númerið góða sem var, ásamt með nafninu
Bruno Molinari, það eina sem ég hafði til að ná kynnun
brasilískra læknanema. Þessi “operation telephone”
rann hins vegar út í sandinn á einfaldan hátt: það
svaraði ekki. ‘Þetta er skrýdð” sagði Thomas, “konan
er venjulega heima”. Við komumst að þeirri niðurstöðu
að hún hlyti að hafa farið í búðir. Með það flugum við
til Lxmdrina.
Á flugvellinum þar reyndum við aftur, en með
svipuðum ;irangn. ‘Þetta er óskiljanlegt. Konan ætti
að vera komin heim núna” sagði Thomas, og það rami
upp fyrir honum að hann sæti uppi með mig. Auðvitað
LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
61