Læknaneminn - 01.10.1993, Qupperneq 87

NON-SEMINOMA KRABBAMEIN f EISTUM
ÍSLENSKRA KARLA 1971-1990: Greinfng, stignn og
lífshorfur. -Kiínfsk rannsókn á 43 tilfellnm -.
Revnir Biörnsson'. Sigurður Björnsson2, Tómas
Guðbjartsson3, Guðmundur V. Einarsson3
'LHÍ, 2Krabbameinslœkninga- og 3Þvagfœraskurðdeild Lsp
Krabbamein í eistum eru langflest seminoma eða non-
seminoma (NS) og eru þau síðarnefndu tæpur helmingur
tilfellanna. Erlendis hafa lífshorfur sjúklinga með NS batnað
mikið síðustu 2 áratugina í kjölfar öflugri lyfjameðferðar. Ekki
eru til upplýsingar um lífshorfur sjúklinga með NS hér á landi en
nýgengi krabbameins í eistum hefur verið lágt á íslandi. Markmið
rannsóknarinnar er að kanna með hvaða hætti þessir sjúklingar
greinast hér á landi, lífshorfur þeirra og stiga sjúklingana við
greiningu.
Gerð var afturskyggn klínísk rannsókn á öllum þeim sem
greindust með NS. krabbamein í eistum (ICD-7 178) á Islandi frá
1. jan. 1971 - 31. des. 1990, skv. Krabbameinsskrá
krabbameinsfélags íslands. Frekari upplýsingar voru fengnar úr
sjúkraskrám. Alls greindust 43 karlar á tímabilinu, meðalaldur
25,6 ár, bil 17-46 ár. Skráð voru upphafseinkenni og tímalengd
einkenna. Öll æxlin voru flokkuð eftir vefjagerð, og eftir 1978
voru allir sjúklingamir stigaðir skv. TNM-stigunarkerfinu. Sjúkl.
var skipt í tvo hópa, hóp A (n=ll) sem eru sjúklingar greindir
fyrir 1978 og hóp B (n=32) greindir 1978 og síðar. Lífshorfur
voru reiknaðar með aðferð Kaplan Meier en við aðra útreikninga
var notast við kí-kvaðrat, fjölbreytugreiningu Cox og t-próf.
Nýgengi NS á rannsóknatímabilinu hér á landi var 1,8 /
100.000 karla á ári. Allir sjúklingamir greindust á lífi með
einkenni og vom algengustu einkennin fyrirferð (n= 42, 98%) og
verkur í pung (n=23, 53%). 11 sjúklingar höfðu einkenni
meinvarpa (26%), oftast kviðverki vegna meinvarpa í
retroperitoneal eitlum. Fimmti hver (21%) sjúklingur hafði
einkenni í > 6 mán. fyrir greiningu en 7% < 2 vikur. NS greindist
oftar í hægra eista (n=26, 60%) en í því vinstra (n=17, 40%).
Stærð æxlanna var á bilinu 10 - 80 mm í mesta þvermál, meðaltal
40 mm. Af 32 sjúklingum sem greindust eftir 1978 voru 50% á
stigi I, 3% á stigi II, 34% á stigi III og 13% á stigi IV. Fimm ára
lífshorfur vom 81% fyrir hópinn í heild, 36% fyrir hóp A og
100% fyrir hóp B. Marktækur munur var á lífshorfum hópa A og
B (p<0,005). Sjö (64%) sjúklingar dóu í hópi A, allir af völdum
NS , en einn (3%) í hópi B úr AML.
Nýgengi NS er Iágt hér á landi miðað við Danmörku og Noreg
en stigun æxlanna er svipuð. Lífshorfur eru sambærilegar við
nágrannalöndin. Líkt og erlendis vænkuðust horfur vemlega upp
úr 1978 en þá var farið að nota saman cisplatín, vinblastin og
bleomycin í meðferð NS.
ÁHRIF T-HJÁLPARFRUMNA (CD4+) OG T-
BÆLIFRUMNA (CD8+) Á VÖXT
BRJÓSTAKRABBAMEINSFRUMNA
Siefus Orri Bollason1. Helga M. Ögmundsdóttir2, Leifur
Þorsteinsson3
‘LHI, 2Rannsóknarstofa Krabbameinsfélags Islands t
sameinda og frumidíffrœði, 3Blóðbanki Islands
Langt er síðan að mönnum varð ljóst að íferð eitilfmmna
(aðallega T-eitilframna) í brjóstakrabbamein er algeng, en enn
er margt á huldu um starfsemi og mikilvægi þessara eitilfrumna
í baráttunni við krabbamein.
In vitro rannsóknir á Rannsóknarstofu K.í. hafa sýnt að
ósundurgreindar eitilfmmur svo og einangraðar drápsfmmur
(NK) og makrófakar hindra vöxt í brjóstakrabbameinsfrumu-
línum. Hins vegar höfðu ósundurgreindar eitilfrumur örvandi
áhrif á vöxt fmmna sem ræktaðar voru beint úr brjóstakrabba-
meinsæxlum í helmingi tilfella. Tilgangur þessarar rannsóknar
var því að kanna hvort og þá hvaða undirflokkar T-eitilfrumna
gætu haft örvandi áhrif á vöxt brjóstakrabbameinsframna.
Notaðar vom vel þekktar fmmulínur úr brjóstakrabbameini og
eitilfrumur einangraðar úr "buffy coat”, blóðgjafablóði.
Hjálparframur og bæli/drápsfmmur voru síðan einangraðar úr
blóðinu með segulkúlum þöktum einstofna mótefnum gegn CD4
og CD8 antigenum ("Dynabeads”). Vöxtur krabbameinsfrumna
í samrækt eitil- og krabbameinsfrumna var svo metinn eftir
ákveðinn tíma.
Eitilfmmurnar reyndust hamla vexti krabbameinsfrumnanna.
Nokkur munur var á næmni mismunandi krabbameinsframulína
og var T-47D línan næmari en ZR-75-1. Ósundurgreindar
eitilframur hömluðu vexti krabbameinsframnanna yfirleitt mest,
bæli/drápsframur næstmest og hjálparframur hömluðu minnst.
Ein tilraun með ZR-751 sýndi vaxtaraukningu af völdum
hjálparframna.
Þær eitilframur sem hér vora notaðar CD4+ og CD8+, reyndust
alltaf utan eins tilviks með CD4+ , hafa vaxtarhamlandi virkni á
krabbameinsframulínur. Það verður því að teljast líklegt að þær
eitiiframur sem höfðu vaxtarörvandi áhrif á krabbameinsfrumur
ræktuðum beint úr brjóstakrabbameinum séu enn ófundnar. Þó
er hugsanlegt að einangraðar CD4+ og CD8+ eitilframur haft
önnur áhrif á vöxt krabbameinsfrumna beint úr æxlum. Að
lokum skal þess getið að mikill “einstaklingsmunur” er á æxlum,
bæði framræktunum úr æxlisvef og á krabbameinslínum, t.d.
hvað varðar tjáningu vefjaflokkasameinda. Því er það svo að alls
ekki er hægt að alhæfa um áhrif ónæmiskerfisins á æxli með
rannsóknum á fáum gerðum æxla.
METABOTROPIC GLUTAMATE RECEPTORS
INCREASEINTRACELLULAR CALCIUM IN
ASTROGLIAL PRIMARY CULTURES
A microspectrolluorimetric study
Sverrir Þór Hilmarsson1
‘LHÍ, Institute of Neurobiology, Department of Histology
University of Göteborg, Göteborg, Sweden
Cytosolic Ca2‘ ( [Ca2*]i) activity was measured in individual
type 1 astroglial cells in primary culture after exposure to the
metabotropic glutamate receptor agonists glutamate (Glu), trans-
l-amino-cyclopentyl-l,3-dicarboxylic acid (ACPD) or ibotenate
(Ibo) by using the Ca2* indicator Fura-2/AM in a computerized
microspectrofluorimetric system. Various patterns of Ca2*
transients were observed, but the most common was biphasic,
having an ínitial sharp peak, rising immediately after stimulation,
and then declining to a lower but sustained Ca2* level. The biphasic
curve forms, after stimulation with Glu, ACPD or ibotenate were
reduced to single-phase curves with unaffected or slightly reduced
initial peaks when the stimulations were performed in a Ca2*-free
medium.The response after ACPD stimulation was not blocked
by NBQX, nor was it blocked by pertussis toxin (PTX). The
response to stimulation by glutamate was not blocked by either
nifedipin or PTX. The results verify that astroglial cells in
primary culture do express metabotropic glutamate receptors,
LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
81