Læknaneminn - 01.10.1994, Blaðsíða 54

NIÐURLOND
REYNSLUSAGA ELECTIVESFARA
Guðbjörg Kristín Ludvigsdóttir
Fyrir rétt rúmu ári síðan stóð ég frammi fyrir því að
velja mér fjórða árs rannsóknarverkefni. Þetta var
erfið ákvörðun og margt var í boði. Mig langaði
óneitanlega að fara utan. Eg fór því á stjá, að Ieita mér
upplýsinga. Eftir að hafa spurst fyrir og lesið mér til
um skiptinemasamtökin voru skilaboðin sem ég fékk
svo hljóðandi:
"Þér stendur til boða aðfara til útlanda til að vinna
rannsóknarverkefni þitt. Eflandið, sem þú velur er í
efnahagsbandalaginu eða á Norðurlöndum, hefurþú
möguleika á að fá styrk, Nordplus eða Erasmus.
Hann nœgir fyrir flugmiða, tungumálanámskeiði og
vasapening. Ef þú kýst að fara til Hollands eða
Finnlandsfœrð þú einnigfríttfæði og húsnœði. Hafir
þú áhuga skilaðu þá inn umsókn og við göngum frá
öllufyrirþig. Viðfinnum húsnœðifyrir þig, útvegum
þérþað verkefni sem þú hefur áhuga á og komum þér
ísamband við annað fólk".
Ótrúlegt en satt, hér var draumurinn að rætast. Ég
dreif í að velja mér verkefni. Það var nú léttara sagt
en gert, því mörg hundruð verkefna voru á boðstólum.
Ég tók þá ákvörðun að velja landið fyrst, síðan borgina
og að lokum verkefnið. Holland varð fyrir valinu.
Það var álíka hagstætt og Finnland, sem mér fannst
ekki eins fýsilegur kostur. Ég valdi Utrecht eftir að
hafa ráðfært mig við einn Hollending sem reyndar
býr þar, en það er nú aukaatriði.
Þegar hér var kornið sögu var aðalhöfuðverkurinn
að skrifa bréf til leiðbeinandans. Þar átti ég að lýsa
sjálfri nrér og útskýra af hverju þetta verkefni varð
fyrir valinu. Þetta með verkefnið var auðvelt, en að
Höfundur er læknanemi við Læknadeild Háskóla
Islands.
útlista kosti mína og galla var mér ofviða. Ég ákvað
þvf að skrifa um nám mitt og fyrri störf. Einnig lét ég
einkunnirnar fylgja með. Ég fékk meðmæli frá
fyrrverandi vinnuveitendum og bað Þorkel
Jóhannesson prófessor í lyfjafræði að skrifa bréf fyrir
mig sem hann og gerði. Þetta virtist duga. Ég fékk
verkefnið. Erasmus styrkinn fékk ég síðan með þeirri
einföldu skýringu "að þar sem að ég væri nú einu
sinni læknanemi, yrðu þeir hreinlega að styrkja mig.
Læknanemar sœkja nefnilega svo sjaldan um styrk.
Þegar þeir loksins gera það, er hreinlega ekki hœgt
að hafna þeim". Ég tók styrknum fegins hendi og
þakkaði pent fyrir mig. Nú var bara að láta Gunnar
Sigurðssonformann BS-nefndarvita,ljúkaprófunum
og byrja að pakka.
Flugið gekk vel. Eftir að hafa hrakist um flughöfnina
á Schipol fann ég loksins töskurnar mínar og
útgöngudymar. Við flugvöllinn var lestarstöð og þar
tók ég næstu lest með stefnu í átt að Utrecht. Vegna
smá misskilnings fór ég fór út á stað sem heitir
Divendrecht. Ég hélt að ég væri komin á áfangastað
en fannst samt skrítið hve fáir voru þarna. Þetta
reyndist vera skiptistöð úti á "víðavangi" (V íðavangur
á hollenskan mælikvarða er óbyggt svæði sem er um
20 hektarar). Eftir smástund áttaði ég mig á þessum
mistökum og tók næstu lest. Loksins komst ég til
Utrecht. Þar tók indæl stúlka á hjóli á móti mér. I
Utrecht voru ekki margir bíleigendur a.m.k. varð ég
aldrei svo fræg að kynnast neinum. Okkur tókst þó að
koma mér og farangrinum á leiðarenda. Þetta var
fyrsta heimilið mitt af þremur, á þremum mánuðum.
Þarna bjó ég ásamt tveimur laganemum og einum
ketti. Leigunni fylgdi hjól sem annar meðleigjandi
48
LÆKNANEMINN 2 1994 47. árg.