Læknaneminn - 01.10.1994, Blaðsíða 55

minn átti. Þetta var rautt "ömmu"- hjól, sem hefur
líklega verið jafngamalt mér ef ekki cldra. Smám
samankomstég að því að þettafarartæki varómissandi.
Hjólin höfðu forgang í umferðinni og hann var virtur.
Maður gat óhræddur svínað fyrir allt og alla, nema
strætó. Alls staðar voru hjólreiðastígar með
sérútbúnum umferðarljósum og -skiltum.
Allir áttu hjól. Þau voru flest öll mikið slitin og
ryðguð. Útlit og gæði voru alfarið aukaatriði.
Verðmætasti hlutur þeirra var, nær undan-
tekningarlaust, lásinn. Hjólastuldur var gífurlega
algengur og flestir höfðu misst a.m.k. eitt hjól. Sumir
höfðu einnig mjög gaman af að gantast við fólk,
svokallaðir brandarakarlar. Þeir áttu það til að fleygja
hjólum, sem ekki voru tjóðruð niður, út í díkin og láta
lykla, sem gleymdust í lásum, hverfa.
Égvarmjögstoltafhjólinumínu. Égkeypti stærsta
lásinn scm ég fann og eyddi alltaf miklum tíma í að
tryggja öryggi þess. Helsti gallinn við að vera á hjóli,
var hversu erfitt er að flytja farangur milli staða.
Heimamenn kunnu þó gott ráð við þessu. Einn þeirra
útvegaði mér innkaupakerru. Hún rásaði svolítið, en
æfinginskaparmeistarann. Þessieinfaldalausngerði
líf mitt mun auðveldara og forðaði mér frá slæmum
vöðvabólgum.
Mynd 1. Allir eiga lijól í Utrecht!
Mjög erfitt var að fá húsnæði í Utrecht. Ég varð að
flytja Ivisvar eftir að ég koin. Það var svo sem allt í
lagi, en ég var í fullri vinnu við að láta vini og
vandamenn vita hvar ég bjó í hvert skipti. Nokkur
bréf lentu á flakki, en komust þó vonandi öll til skila.
Húsnæðið sem ég bjó í var nokkuð misjafnt. Það var
allt frá því að vera u.þ.b. snyrtilegt í það að vera frekar
skítugt og niðurnítt. Þegar ég sá húsnæði númer tvö
setti að mér svolítilinn hroll. Ég hristi hann þó af mér,
þegar ég sá hvað drengurinn sem útvegaði mér þetta
var ánægður. Hann var virkilega stoltur. þá skildi ég
að ég varð að vera mjög jákvæð og tilbúinn að sætta
mig við allt. Við nánari athugun komst ég að því að
stúdentarnir voru flestir sóðar, a.m.k. heima hjá sér.
Flestir bjuggu í svokölluðum stúdentahúsum. Hjá
þeim ríkti sérkennilegur hugsunarháttur. "Til hvers
að halda húsinu við. Eg kem sennilega ekki til með að
búa hér á nœsta ári". Það skipti engu máli þó fólkið
hafi búið saman í mörg ár. Engum datt í hug að
lagfæra umhverfi sitt, svo sem að rnála eða taka til í
garðinum. Þetta átti við um húsnæði mitt númer tvö.
Það var að grotna niður. Það lilla sein eftir var af
málningunni, lafði í tægjum niður veggina. Til þess
að fylla í eyðurnar hafði einhver tekið sér
málningarbrúsa í hönd og skreylt veggina með
óreglulegum strikum. Ekki mágleymahúsdýrunum.
Þeir sem ekki áttu hunda eða ketti bættu það upp með
öllum stærðum og gerðum af köngulóm. Einn
góðkunningi minn átti meira að segja fimm
eiturslöngur og tuttugu rottur. En þetta vandist allt
saman.
Hollendingarnir, sem ég kynntist, voru flestir mjög
almennilegir og vildu allt l'yrir mig gera. Þeir höfðu
náttúrulega sína kosti og galla en það var ekkert út á
það að setja. Þeir voru ótrúlega umburðarlyndir og
ekkert kom þeim á óvarl. Tvennt lærði ég fyrstu
vikuna til að auðvelda samskiptin við Hollendinga.
Ekki reita þá til reiði og alls ekki líkja þeim við
Þjóðverja. Einn vinnufélagiminn varðvondur. Hann
gat ekki opnað einar dyr og braut því glerið í hurðinni,
með þeim afleiðingum að hann skar sig illa og gat
ekki mættívinnunanæstudaga. Allirtókuþessumeð
jafnaðargeði og héldu bara áfram að vinna eins og
ekkert hefði í skorist. Annars voru þetta ljúflingar
upp til hópa og nutu þess að vera til. Þeir kunna að
skemmta sér og nýta öll hugsanleg tækifæri til þess.
Einna eftirminnilegast af öllum þeim uppákomum
LÆKNANEMINN 2 1994 47. árg.
49