Læknaneminn


Læknaneminn - 01.10.1994, Blaðsíða 95

Læknaneminn - 01.10.1994, Blaðsíða 95
LIF MITT MEÐ "ALNÆMI" HVERNIG ER AÐ GREINAST HIV -JÁKVÆÐUR Percy Benedikt Stefánsson Ég heiti Percy Benedikt og er 47 ára, ég greindist HIV -jákvæður snemma árs 1988. Það var fyrir tilviljun að ég greindist þá. Þessi örlagaríka til viljun varð til þess að ég fékk að vita, fyrr en annars hefði verið, að ég hafði smitast af þessari skæðuveiru, að ég tel, á árinu 1984. Idagerégmjög þakklátur fyrir að hafa fengið að vita um veikindi mín á þessu frumstigi, en greining svona alvarlegs sjúkdóms á auðvitað ekki að vera tilviljun. Þrátt fyrir allan sársauka sem fylgdi og hefur búið innra með mér fram á þennan dag, hefði ég ekki viljað hafa þetta öðruvísi. Þettahefurgefið mértækifæri til að þroskast og kynnast sjálfum mér upp á nýjan leik. I dag segi ég við alla, farið í mótefnamælingu, ef einhver ástæða er til, það er þrátt fyrir allt, alltaf betra að vita. Ég sat á móti lækninum þennan febrúardag 1988, einmana, dofinn og týndur og það eina sem mér datt í hug var dauðinn. Mér var sagt að ég gæti pantað viðtal hjá sérfræðingi, og fengið skýringar á þessum sjúkdómi. Ég þakkaði fyrir mig og fór í vinnuna. Ég hringdi fljótlega í sambýlismann minn og bað hann urn að sækja mig. Ég gat þetta ekki einn. A leiðinni heim ætlaði ég að segja honum frá þessu, en hann horfði bara á mig og sagði, ég veit. Heima gat ég loksins grátið, öskraði af sársauka, éggetekki lýst tilfinningunum, þetta var svo óendanlega sárt. Dagarnir liðu, alltof margir en svo fengum við loksins viðtal við sérfræðing. Hann sagði okkur frá því sem vitað var um alnæmi, og bætti við að ég væri nú ekkert að deyja, ég gæti lifað í mörg ár, en því miður væri ekkert hægt að fullyrða um neitt og engin lækning væri til. Við vorum rólegri, vissum meiraog það sem best var, við höfðum náð sambandi við þekkinguna á þessum sjúkdómi, þótt fyrr hefði mátt vera. Traust samband læknis og sjúklings er mjög mikilvægt. Sjúklingurinn verðurað finnafyriröryggi og fá í upphafi allar upplýsingar sem til eru um mögulegaaðstoðogfræðslu. Miklaáherslu verðurað leggja á það við sjúklinginn að samhliða hefðbundinni læknismeðferð verði að styrkja sig andlega, taka vítamín og stunda líkamsæfingar. En yfirleitt þarf leiðsögn til að þetta verði að veruleika, sjúklingurinn getur þetta ekki einn.. Einnig eru til ýmsar aðrar óhefðbundnar leiðir sem gott er að athuga. Síðast en ekki síst er nauðsynlegt að láta sjúklinginn finna að alnæmi er sjúkdómur, en ekki siðferðisbrestur hjá ákveðnum hópi fólks. Allt er þetta mikilvægt þegar fjallað er um alnæmi, um ólæknandi sjúkdóm, við sjúkling. Ekki er hægt að ofmeta mikilvægi þess að sjúklingur sé í andlegu jafnvægi og finni fyrir öryggi í meðhöndlun. Þetta er allt sérstaklega brýnt vegna þess að félagsleg áhrif alnæmis á hið daglega líf er fyrir marga nær óyfirstíganleg hindrun, þegar ákveða á hvort eigi að fara í mótefnamælingu eða ekki. Upplýsingar og fræðsla um alnæmi hefur því miður ekki skilað sér til almennings, í þeim mæli sem ætlað var. Ég held að staðan sé þannig að fólk viti margt en trúi samt ekki upplýsingunum. Alnæmi erekki tekið alvarlega af stærsta hluta þjóðarinnnar. Fræðslan hefur verið of sveiflukennd, komið í bylgjum. Það hefur að mínu mati ekki tekist að sannfæra almenning um að þetta sé sjúkdómur sem allir geta fengið. Að áhættuhópurinn sé bara einn, við öll. Þess vegna er LÆKNANEMINN 2 1994 47. árg. 85
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.