Læknaneminn - 01.04.1999, Blaðsíða 5

Tangó!
Góðir lesendur.
Seint myndi ég segja að læknanám væri einhver dans á rósum. Því væri sennilega ofmælt að telja það vera
dansi Iíkast. Og þó.
Sum ykkar hafa eflaust fengið skólun í samkvæmisdönsum. Eg kynntist þeirri list í haust. Með einstakri
lagni konu minnar, að viðbættri smávegis samningaumleitan, féllst ég á að skreppa á dansnámskeið með henni.
Auðvitað hafði þetta Iegið í loftinu í nokkurn tíma. Eg hafði kynnst því að í fáguðum samkvæmum, t.a.m. í
brúðkaupum, dugðu skammt hinar gömlu og góðu en mjög svo einföldu og kræklóttu diskóhreyfingar sem ég
hafði tamið mér í þrotlausum heimsóknum á öldur- og danshús bæjarins. Mér var vinsamlegast bent á að slík-
ir apatilburðir gengju ekki þegar sjarmera átti dömu undir Ijúflegu tónaflóði fiðla og saxófóna. Óskaplega
kveið ég fyrir blessuðu námskeiðinu. Langar nætur í svitabaði barðist ég við Iinkindina í sjálfum mér, leitandi
máttlausri hendi að auðveldu leiðinni út úr þessu brjálæði. Óumflýjanlega kom að skuldadögum og mér er sagt
að ég hafi komist stórslysalaust í gegnum fyrsta tímann með hjálp góðra manna undir styrkri stjórn kennarans.
Sjálfur man ég náttúrlega ekkert eftir þessu vegna mikillar geðshræringar frá fyrstu stundu - nema ef vera
skyldi hversu grátt ég lék glæsilega dansskó konu minnar. Miskunnarlaust var mér svo stýrt áfram í heima-
vinnu dansfræðanna og smám saman fór eitthvað að fæðast. Aftur og aftur var mér hlýtt yfir í þrítakti valsins,
snúningunum í djæfi, valhoppinu í tja, tja, tja og hröðum og hægum takti kúbversku rúmbunnar.
I dag get ég fylgst sæmilega með í tímum og tungutak kennai'ans hljómar ekki lengur sem framandi mál úr
öðrum heimi. Nú tekst mér meira að segja einstaka sinnum að stjórna, þó aðeins skamma stund í einu enn sem
komið er. Dansinn er nefnilega ekki svo hræðilega óyfirstíganlegur fyrir gamlan flækjufót eins og mig. Gullni
lykillinn sýnist mér vera að kunna að taka leiðsögn og reyna að fylgjast vandlega með kunnáttumönnum bera
sig að í faginu, hætta sér svo óhikað í grunnsporin, endurtaka þau í rólegheitum, stíga ekki á tær dansfélagans,
vera í takt og síðast en ekki síst hreyfa sig í sömu átt og aðrir í dansinum. I fyllingu timans, en aðeins eftir
vinnu og aftur vinnu, skilst mér að ég inuni sjálfur geta valið rétta dansinn eftir laginu. Þá gildir að hlusta vel
á lagið, greina taktinn, stíga síðan viðeigandi skref og viti menn, tangó!
Læknaneminn kemur nú út eftir nokkuð skamma meðgöngu. Við í ritnefndinni tókum við blaðinu í lok tví-
mánaðar. Markmið okkar frá upphafi var að gefa út tvö blöð yfir veturinn. Tíminn sem við höfðum til að gefa
út blað fyrir áramót var því í knappasta lagi. Engu að síður gekk vel að afla efnis og kunnum við öllum höf-
undum hinar bestu þakkir fyrir að ganga að þröngum tímaskilyrðum. Samstarf ritnefndar hefur verið með mikl-
um ágætum og allir lagst á eitt að stefna að settu marki. Einnig hefur auglýsingastjóri skilað mjög góðri vinnu.
Að endingu viljum við þakka Björk Guðmundsdóttur í Prenttækni og Baltasar fyrir framlag þeirra og vonandi
verður Völuspá öllum hliðholl á nýju árþúsundi.
Konfúsíus sagði eitt sinn að tilgangslaust væri að læra án þess að hugsa og að hugsa án þess að læra væri
hættulegt. Gerum það að einkunnarorðum blaðsins.
Eigið góðar stundir.
Hafsteinn Freyr Hafsteinsson, ritstjóri.
LÆKNANEMINN • 1. tbl. 1999, 52. árg.
5