Læknaneminn - 01.04.1999, Blaðsíða 47

veg búinn að sjá það að maður þarf að vera geggjað-
ur til að vera í þessari íþrótt”.
Hvernig fjármagnar þú keppnisferðalögin?
„Allt í allt hef ég keppt 15 til 20 sinnum á mótum
erlendis, byrjaði árið 1996 og hef síðan farið utan
u.þ.b. 6 sinnum á ári. Eg hef tekið þá ákvörðun að
gera það sem ég get fyrir þá peninga sem ég fæ og
ekki steypa mér út í skuldir vegna keppniskostnaðar.
Ef ég á ekki fyrir því að fara á ákveðið mót, þá verð
ég bara að sleppa því, en einhvern veginn bjargast
þetta nú samt oftast. Þó færi maður eflaust á fleiri mót
erlendis ef fjárhagurinn leyfði“.
Þess má geta að Júdósamband Islands hefur styrkt
Þorvald með peningum sem það fær úr Afreksmanna-
sjóði, hins vegar dugir það ekki nema fyrir litlum
hluta af kostnaðinum. Einnig hefur hann notið vel-
vilja Sparisjóðs Borgnesinga sem og Kaupfélags
Borgarness. Að öðru leyti hefur hann þurft að borga
sínar keppnis- og æfingaferðir sjálfur.
Nú hefur þú sett stefnuna á Ólympíuleikana?
„Meðan á síðustu Olympíuleikum stóð, ákvað ég
að stefna að því að komast á næstu leika. Þá gerði ég
mér geri fyrir því að mér þyrfti að ganga allt í haginn
til að það gæti gengið upp. Eg byrjaði á því að taka
mér frí frá læknisfræðinni sem náttúrulega allt of
mikill tími fór í. Eg gat þá einbeitt mér að æfingunum
og gerði í raun ekkert annað en að æfa. Árið í ár byrj-
aði síðan vel og ég vann tvöfalt á Islandsmeistara-
mótinu, varð Norðurlandameistari sem og Smáþjóða-
meistari. Eg lenti svo í því í sumar að meiðast í æf-
ingabúðum í Barcelona, en þá slitnaði liðband í úln-
liðnum og ég hef lítið getað slegist síðan. Ég er
reyndar í mjög góðu formi, með mikið úthald og
sterkur, þó að ég geti ekki slegist eins og er, það er
ekki fyrr en núna að ég er allur að koma til. Meiðslin
urðu til þess að ég gat ekki tekið þátt á HM í ár og
missti þar með af tækifæri til að tryggja mér þátttöku-
rétt á næstu Ólympíuleikunum í Sydney. Nú þarf ég
því að vera í 9. sæti á styrkleikalista Evrópu í mínum
þyngdarflokki næsta vor til að komast á leikana.
Afhverju vildirþú verða lœknir?
„Eg vildi að ég vissi það sjálfur. Það er vel inni í
myndinni að snúa baki við læknisfræðinni. Það er
samt voðaleg sóun að hafa lært þetta í allan þennan
tíma og nota það svo ekki neitt. Annars hef ég aldrei
haft neinn ofboðslegan áhuga á að verða læknir. Eft-
ir menntaskóla ætlaði ég jafnvel að finna mér vinnu,
en allir vinir mínir fóru í Háskólann og ég vildi ekki
sitja einn eftir svo að ég fór líka og skráði mig í skól-
ann. Læknisfræði hljómaði vel og þá hugsaði ég sem
svo að það hlyti að vera góð vinna að vera læknir. Þá
var enginn búinn að segja mér að það þyrfti að læra
fagið í tíu til tuttugu ár. Það gæti líka hafa spilað inn
í að taka þátt í keppninni í clausus, vera með ákveðið
markmið til að stefna að og ná. Eftir að ég komst inn
hugsa ég að það hafi mest verið þolinmæðin sem hafi
fengið mig til að halda áfram frekar en brennandi
áhugi“.
Hvernig hefur gengið að sameina lœknisfrœðina
og júdóið?
„Það varð erfiðara eftir því sem ég var kominn
lengra og farinn að keppa meira erlendis. Á þriðja ári
var ég samtals meira en mánuð í útlöndum að keppa
og það er auðvitað ekki nógu sniðugt. Á þessum tíma
fór líka í taugarnar á mér að mér fannst ég hvorki
standa mig vel í náminu né júdóinu. Mér fannst ég
ekki geta gert sjúklingum mínum í framtíðinni það að
læra ekki nógu vel, það myndi koma sér miklu verr
fyrir þá en mig, ef ég kynni fagið ekki nógu vel“.
Finnst þér það hafa nýst þér á öðrum sviðum í líf-
inum að vera afreksmaður ííþróttum?
„Júdóið hefur í raun mótað þá persónu sem ég er og
hefur veitt mér mjög mikið sjálfstraust. Ég var alls
ekki öruggur með mig á unglingsárunum, en núna
finnst mér eins og það geti ekkert komið fyrir mig.“
Það verður spennandi að sjá hvað árið 2000 ber í
skauti sér fyrir þennan afreksmann og það er vert að
hvetja hann til dáða. Á meðan bíður Sidney þess að
víkingur ofan úr Borgarfirði leggist í víking, haldi
svo til hafnar og höggvi mann og annan.
LÆKNANEMINN • 1. tbl. 1999, 52. árg.
43