Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 14

12
ÚRVAL
hann lyklana á kippunni sinni
á milli fingra hægri handar og
kreppti hnefann, en þetta var
gamalt lögreglubragð. Hann
bjóst til að verja sig.
Pilturinn hóf þá máls: „Faðir,
ég hélt....“ Síðan sneri hann
sér undan og bætti við: „Nei,
það þýðir víst ekki neitt.“
Presturinn kallaði aftur i
hann. „Eigum við ekki að setj-
ast einhvers staðar og fá okkur
svolitla hressingu?“ sagði hann
við piltinn. Þetta var klukkan
tvö að nóttu. Pilturinn sat hjá
honum til klukkan átta að
morgni. Vandamál hans var
það, að ást hans hafði verið of
áköf og stjórnlaus, og nú var
stúlkan þunguð. Móðir hennar
vildi ekki leyfa þeim að giftast,
og hún hafði komið þvi til leið-
ar, að honum liafði verið sagt
upp starfinu í fjölleikaflokknum.
Klukkustundu síðar sneri pilt-
urinn aftur og rétti honum
hlaðna skammbyssu. „Ég ætlaði
að skjóta mig,“ sagði hann. „Það
er víst bezt, að þú takir við
henni.“ Fjölleikaflokkurinn flutti
til annarrar borgar. Ekkert
heyrðist frá unga manninum,
þaugað til að því kom, að barn
hans fæddist. Þá birtist hann
skyndilega. Oð Faðir Scönig,
sem hafði rætt innilega við móð-
ur og dóttur og gefið þeim góð
ráð, gaf ungu hjónaleysin saman.
Faðir Scliönig gerir ráðstafan-
ir til þess að hitta hvert sóknar-
barn sitt að minnsta kosti einu
sinni á ári. Á veggnum i vagn-
inum hans hangir kort. Það
er allt krökkt af alla vega litum
prjónum, sem tákna fjölleika-
flokkana og ferðaáætlanir þeirra.
Á leið sinni mætir hann oft
litlum vagnalestum, örlitlum
ferðaleikflokkum, oft og tíðum
nokkurs konar fjölskylduflokk-
um. Þeir minna á gamla tím-
ann. Venjulega eiga fjölskyldur
þessar engin tjöld, en sýna yfir-
leitt á markaðstorgum. Línan er
strengd á milli kirkjuturns og
einhverrar annarrar hárrar
byggingar. Og meðan faðirinn
gengur á línunni og stendur þar
á höfðinu hátt uppi yfir mark-
aðstorginu, sýna börnin hans
ýmsar listir niðri á torginu. í
lok sýningarinnar ganga þau
um með hatt í von um, að þeim
áskotnist eitthvert fé.
Einn dag er presturinn stanz-
aði til þess að ræða við einn
slíkan fjölskylduflokk, komst
hann að því, að fjölskyldan svalt
næstum. Fólk horfði á sýning-
una, hafði gaman af henni, en
lagði ekki einn skilding af mörk-
um. Faðir Schönig tók þátt i
sýningu flokksins einn daginn.
Hann sagði áhorfendum, hver
hann væri, og sagði þeim,
að fjölskylda þessi hefði sérstak-