Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 58

56
ÚRVAL
Ég reyndi við einn mann í
20 mínútur, en hann var látinn,
og ég varð a?5 hætta. Næsti mað-
ur stundi veiklulega. Hann komst
til meðvitundar eftir stundar-
fjórðung. Ég hjálpaði til aS bera
hann i eitt rúm skipverja. Þegar
ég skrapp til hans nokkrum
minútum síSar til þess að athuga
líðan hans, var hann að reyna
að brjóta glugga káetunnar. Hon-
um fannst hann enn vera inni-
lokaðúr um borð í „Lakoniu“.
Tveir skipverjar bundu hann þá
fastan viS rúmið.
Um borð í „Montcalm“ voru
15 lík, 14 karlmenn og 1 kona.
Flest voru þau við aldur. Þau
voru lðgð á lúgu, og jdir þau
var breiddur segldúkur. Svo
þegar fólki, sem saknaði ættingja
sinna, var bjargað, var það látið
líta á líkin. Ég fór þangað meS
stúlku, sem var á aldri við mig.
Hún þekkti þar föður sinn. Hún
grét elcki, sneri sér bara undan
og gekk burt. Ég hafði aldrei
séð lík áður, og ég vona, að ég
sjái slikt aldrei aftur. En samt
höfðu þau ekki eins óþægileg
áhrif á mig og sorgarsvipurinn
á andlitum þeirra, sem höfðu
misst maka eða börn.
Þegar búið var að ná til allra
þeirra skipbrotsmanna, sem
skipverjar gátu komið auga á,
gat ég samt ekki sofnað. Ég
vissi, að amma var heil á húfi.
Hún steinsvaf nú á gólfinu í
borSsalnum. Skyndilega fann ég,
að ég var banhungraður. Skip-
brotsmenn höfðu stillt sér upp
í biðröð til þess að fá mat úr eld-
húsi skipsins. Matsveinninn bað
mig að hjálpa til. Fyrst smurði
ég brauð. Svo þvoði ég bolla og
diska. Ég vann í 8 klukkutíma
við þetta. Að lokum hneig ég nið-
ur. Matsveinninn vafði mig í
teppi og ég fékk mér hvílu á
þeim eina stað, sem laus var —
i baðkeri!
Ég svaf öðru hverju alla leið
ina til Casablanca. Þar var allt
fullt af sjúkrabílum, læknum og
hjúkrunarkonum á hafnarbakk-
anum og fullt af öðru fólki, sem
komið hafði meS föt, mat og
teppi. ÞaS vildi allt fyrir okkur
gera. Fréttamaður frá útvarpinu
rétti magnara upp að munni
mér, en ég man ekki orð af því,
sem ég sagði i hann. Svo var
okkur ekið í langferðabíl að
gistihúsi. Þegar amma vaknaði,
sagðist liún vilja snúa heim til
Englands i stað þess að halda
áfram til Madeira, þar eð hún
hafði misst næstum öll fötin
sin. Og þegar hún kvaddi mig,
fór hún að gráta í fyrsta og
eina skiptið í ferðinni. Þrem
dögum síðar var mér fylgt í
flugvél, sem fara átti til Lissa-
bon, en þar tók kunningjafólk
á móti mér og fylgdi mér til