Úrval - 01.12.1964, Blaðsíða 59

JÓLALEYFl, SEM ALDREl GLEYMIST
57
skips, sem fara átti þaðan til
Madeira.
Ég varð afskaplega sæll, þegar
við komum til Madeira, en þeg-
ar ég sá foreldra mína og Mark
litla bróður minn, fór ég að
gráta. Ég gat séð á svip þeirra
hversu mjög þau höfðu þjáðst,
á meðan þau biðu eítir fréttum
af okkur ömmu. Smám saman
frétti ég livað gerzt hafði i raun
og veru. Fréttir af slysinu tóku
að berast til Madeira strax i
dögun á mánudeginum. Amma
hafði beðið loftskeytamanninn
á „Montcalm" fyrir skeyti, sem
hún afhenti honum, en það lágu
fyrir skeyti hundruðum saman,
og okkar var aldrei sent. For-
eldrar mínir sendu skeyti til
allra björgunarskipanna, sem á
vettvang höfðu komið, og spurð-
ust fyrir um okkur. En þau fengu
ekki svar frá neinu þeirra.
Björgunarskip með skipbrots-
mönnum innanborðs komust
ekki til Madeira fyrr en kl. 6
f.h. á þriðjudegi, þ.e. á aðfanga-
dag jóla. Þau mamma og pabbi
fóru niður á hafnarbakka til
móts við skipin, jafnóðum og
þau lögðust að, en enginn vissi
ncitt um okkur. Mark sagði mér,
að hann hefði verið viss um,
að við værum dáin. „Ég vissi,
að þú myndir ekki fara frá
ömmu,“ sagði hann, „og ég
vissi, að ef eitthvað illt kæmi
fyrir hana, þá inyndi það lika
koma fyrir þig um leið.“
Þetta kvöld fóru íoreldrar
mínir og Mark til jólamessu.
Mark syngur vel, og hann átti að
syngja einsöng. Mamma sagði
mér, að hann hefði sungið mjög
fallega. Hann stóð teinréttur, á-
kveðinn í að fara ekki að gráta.
Þau voru komin heim aftur um
miðnsétti og létu Mark fara að
hátta. Svo báðust þau íyrir. Og
klukkan 1.30 á jólanóttina
hringdi síminn þeirra. Það var
á símstöðinni. Það hafði borizt
skeyti frá Casablanca, sem
skýrði frá því, að við amma
værum þar heil á húfi. For-
eldrar minir vöktu Mark og
sögðu honum frá þessu. En hann
var hálfsofandi, og þau urðu
að segja honum það aftur, þegar
hann vaknaði á jóladagsmorgun-
inn.
Þau höfðu ekki jafnað sig af
lostinu, þegar ég kom heim. Og
þegar ég sá þjáningardrættina
í andlitum þeirra, þá þyrmdi
yfir mig allt i einu. Og ég fór
að tala samhengislaust um allt
það, sem gerzt hafði. Ég talaði
og talaði og hélt áfram að segja
öllum frá þessu, sem á mig vildu
hlusta. Að lokum taldi Mark
bróðir mig á að þagna. „Þú
ættir að hætta,“ sagði hann, „þvi
að annars færðu að heyra það