Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 76

74
ÚRVAL
þá var GuSlaugur Guðmundsson.
Hann sat á Kirkjubæjarklaustri.
Guðlaugur var alkunnur fyrir
röggsemi og góður viðskiptis,
þegar um vandamál almúga-
manna var að ræða, þótt hann
væri harður i horn að taka i
skiptum við mektarmenn innan
héraðs og utan, og gengi þá
ekki ætíð með sigur af hólmi.
Guðlaugur bað Odd að sjá um
búið, þangað til skipti gætu
farið fram. Rómaði hann mjög,
hve Oddi hefði farizt það starf
vel úr hendi. Sá sýslumaður
svo um, með fullu samþykki
erfingja Odds bónda, að Oddur
Sigurðsson fengi greitt kaup af
eignum búsins, en um kaup
hafði aldrei verið rætt af þeim
nöfnunum! Það var þó siður
en svo, að Oddur gamli ætlaði
sér að draga af nafna sinum
kaup hans fyrir árin, sem hann
var hjá lionum, því að hann galt
alltaf hverjum sitt og ríflega
það! En þetta sýnir, hve ólik
viðhorfin voru þvi, sem nú er.
Góð aðbúð þótti meira virði
en nákvæm reikningsfærsla um
kaup og kjör! Og eitthvað hefur
Oddur gamli Oddson haft meira
til brunns að bera en forneskj-
una og harðfengið, því að fáir
munu hafa hlotið betra eftir-
mæli en hann hjá nafna sinum.
Er óhætt að segja, að Oddur
Sigurðsson hefur talið gamla
manninn velgerðarmann sinn
þrátt fyrir milda vinnu og
vinnuherkju. Að minnsta kosti
minntist hann oft gamla manns-
ins, þegar talið barst að góð-
um drengjum og sönnum mönn-
um.
Eftir dauða Odds gamla í
Mörtungu komst jörðin á aðrar
hendur. Oddur Sigurðsson réðst
vinnumaður til nýja bóndans,
Skúla Jónssonar, sem þar bjó
lengi síðan og synir hans eftir
hans dag. Á þeim árum var það
altítt, að menn réðust til sjó-
róðra á vertiðinni, og svo gerði
Oddur Sigurðsson. Hann reri i
Vík í Mýrdál nokkrar vertiðir.
Lenti hann eitt sinn í því, að
bátnum, sem þeir voru á,
hvolfdi í lendingu við sandinn,
en til allrar hamingju varð ekki
slys á mönnum. Oddur þótti
góður sjómaður, lipur ag laginn
til allra verka og fiskinn vel,
en upp úr því var að sjálfsögðu
mikið Iagt. Ekki átti það þó fyrir
honum að liggja að stunda sjó-
mennsku, þvi að nokkrum ár-
um seinna réðst hann í að reisa
bú. Efni hafði hann að sjálf-
sögðu ekki mikil, en hann var
iðinn og sparsamur og fór vel
með það, sem hann hafði handa
á milli.
Eyjólfur Guðmundsson á Á,
sem áður er getið, átti helming-
inn af jörðinni Skaftárdal. Skaft-