Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 79

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
77
og snarræði. Hann klifraði kietta
og þræddi einstigi, sem ðllum
sýndust ófær, nema fuglinum
fljúgandi. ITamrahlíð nokkur er
norðaustan i Skálarfjalli, sem
Sóltungur nefnist. Eru þar hengi-
flug og hyldýpis gljúfur, sem
enguin virðist fært að komast
yfir. Á þessum stað drápust
kindur þráfaldlega í svelti, enda
talið ófært að nálgast þær öllum
venjulegum mönnum. En kunn-
ugir vita, að Oddur fór þarna
um allt, og kæmist hann ekki að
kindunum, batt hann kaðal um
klettasnös og seig eftir þeim.
Sjálfur sagðist hann aldrei hafa
kennt lofthræðslu, fyrr en er
hann á gamals aldri kom hingað
til borgarinnar og leit út um
glugga á efstu hæð í einu af
húsunum við Austurstræti. Þá
sagði hann, að sig sundlaði við
að lita niður á götuna! Var það
þó ekkert á móti hæðinni á
hamrabrúnum Sóltunga eða
Arnarbælis i Skálarfjalli, jiar
sem hann hafði gengið um jafn
öruggur og á stofugólfinu heima
hjá sér.
Oddur hélt fullum kröftum
fram á síðustu ár. Mesta yndi
hans var jafnan að huga að
kindum, og komst hann þá oft
í hann krappan, eins og getið
var hér að framan. Vetur einn,
er hann var nær áttræðu, gekk
hann til kinda vestur með Skál-
arfjalli. Snjór var, en veður
sæmilegt. Hann var kominn
langa leið vestur með fjallinu,
er hann mætti mönnum, sem
voru á leiðinni frá Skaftárdal.
Á einum stað vestan í fjallinu
eru brattar skriður og einstigi,
með gróðrarblettum hér og hvar
milli klettanna. Mennirnir furð-
uðu sig á, að þeir sáu manna-
spor upp og ofan skriðurnar,
þar sem engum virtist fært. Er
þeir mættu Oddi, spurðu þeir
hann, hvort hann liefði verið
þar á ferð. Jú, hann hafði þá ver-
ið að elta uppi kindur þar dag-
inn áður og náð þeim eftir mik-
inn eltingarleik. „Þær voru svo
fjári þrjózkar", sagði Oddur, en
„fjári“ og „ankoti“ voru sterk-
ustu orðin, sem liann notaði til
áherzlu. Mennirnir urðu stein-
hissa, þvi að þarna virtist full-
frískum mönnum ekki fært, hvað
þá manni hátt á áttræðisnldri.
Mennirnir kvöddu nú Odd og
héldu leiðar sinnar, en er þeir
konm frain að Skál, var komin
þreifandi hríð. Urðu þeir að
setjast um kyrrt, jivi að veður
var alófært. Hugsuðu þeir nú
til gamla mannsins, sem var
einn úti í hríðinni, og var þeim
órótt. Nóttin leið, og Oddur birt-
ist ekki. En nm morguninn, er
hríðinni var stytt upp, kom hann
heim. Hann hafði lent i hríðinni
larlgt vestur með fjallinu. Var