Úrval - 01.02.1975, Side 33

SIGURFOR KARENAR LITLU
31
fyrsta fjölfatlaða barnið við svip-
aðar ástæður, sem nokkru sinni
hefur verið ættleitt í Bandaríkjun-
um.
Karen hóf sína sigurför hjá De
Bolts hjónunum með því bókstaf-
lega að ryðja sér braut á sinn hátt
inn á heimilið og að hjarta fjöl-
skyldunnar.
„Við bárum hana inn í anddyr-
ið,“ segir Dorothy. „Svo létum við
hana fara sjálfa yfir þröskuldinn.
Á honum er svolítill hnúður, sem
varð henni erfiður. Hún stóð þarna
veifandi og reyndi að setja fótinn
yfir. Ekkert af börnunum fór til að
hjálpa henni. Þau sögðu:
„Sjáðu, Karen, þú getur þetta
sjálf. Reyndu bara.“ Þegar henni
tókst að sigrast á þröskuldinum,
lustu allir upp fagnaðarópi. Allt í
einu var líkt og henni yrði ljóst,
að nú væri hún þar, sem allt til-
heyrði henni, og þetta væri hennar
heimili. Bros hennar uppljómaði
stofuna alla.
Nú flýgur hún auðvitað yfir
þröskuldinn. Þetta er það, sem þarf
við fötluð börn — láta þau njóta
viðleitninnar og sigra af eigin
rammleik, fremur en með annarra
aðstoð, hvetja þau en gera ekki of
mikið fyrir þau.
Karen nýtur uppgötvana sinna
og sigra ekki síður en önnur börn.
Hún andar lífi ósjálfrátt í gervi-
hendurnar sínar. „En hve hann er
mjúkur,“ segir hún, um leið og hún
strýkur handkrókum sínum eftir
hárinu á kettlingnum. „Ó,“ stynur
hún, þegar hún lætur þá ofan í
heitt vatn.
Karen reynir aldrei að hafa fötl-
un sína fyrir skálkaskjól. En hún
hefur lært að nota hækjurnar sín-
ar fyrir knatttré. Hún æfir „base-
ball“ á hverjum degi úti á íþrótta-
velli fyrir fatlaða í Oaklandborg.
Hún stendur föst fyrir og reynir
að hitta með hækjunni. Takist það,
hleypur hún af stað. í leik vill hún
gjarnan vera fyrst og skipar:
„Kastið boltanum til mín, kastið
boltanum til mín,“ ákveðin og ör-
ugg;
„í leik er gert ráð fyrir, að börn-
in geri það, sem þau geta,“ segir
kennarinn hennar, Cathy Umino.
„Sum vilja helst ekkert leika sér.
En það er öðru nær með Karen.
Hún vill gera allt, sem hin gera,
og finnur alltaf einhver ráð til
þess.“
Nunnurnar í sjúkrahúsinu í New
York litu á hana sem eitthvað sér-
stakt allt frá byrjun:
„Hvort ég man eftir Karen litlu
De Bolt. Hún var gáfuð, skýr og
ákveðin. Hver hefði getað búist
við slíku af barni. Guð ætlar sér
áreiðanlega eitthvað sérstakt með
hana,“ sagði ein þeirra.
Síðastliðið vor bað Karen for-
eldra sína um leyfi til að taka þátt
í keppni hjá Rauða krossinum.
Árangur skyldi verðlaunaður, og
verðlaunin áttu að ganga til fá-
tækra barna.
„Takmarkið var að hlaupa tíu
sinnum kringum skólann," segir
ungfrú Umino. „Tíu sinnum, og það
tókst. Karen lauk fyrstu þrem um-
ferðunum án þess að stansa.“
„Allt umhverfið og aðstaða Kar-
enar verkar jákvætt. Við, Bob og
ég, litum á Karenu sem bænheyrslu,