Úrval - 01.02.1975, Qupperneq 72

70
ÚRVAL
nokkurt kvikindi yrði fyrir ónauð-
synlegri þjáningu. Eitt sinn var
hann á ferð um götur borgarinnar
að næturlagi, og sá þá mann berja
hund með hrífuskafti. Hann stöðv-
aði bílinn og réðist á manninn með
langri töng, sem hann notaði venju-
lega til að góma með lifandi apa.
Ed hefði drepið manninn, hefði sá
ekki séð sitt óvænna og flúið.
Þégar sársauki var hins vegar
nauðsyn, fann Ed ekki til hans.
Einu sinni á kreppuárunum gátum
við fengið kind á fæti fyrir þrjá
dollara. Þetta var mikill matur og
meira að segja á þessum árum tæki-
færisverð. En svo gat enginn okkar
drepið skepnuna. En Ed skar hana
á háls eins og ekkert væri sjálf-
sagðara. Svo skýrði hann fyrir okk-
ur hinum, að blæðing væri alger-
lega þjáningarlaus dauðdagi, ef
engin hræðsla fylgdi. Sársaukinn
við að opna æð er óverulegur, ef
til þess er notað beitt áhald. Hann
hafði opnað hálsslagæðina með
flugbeittum skurðhníf án þess að
gera skepnuna hrædda, svo ímynd-
aður sársauki okkar væri miklu
meiri en raunveruleg tilfinning
hennar.
Árum saman hafði hann skegg,
snÖgPklippt, en mótað í odd fram
af hökunni. Hann hafði byrjað að
ranea með skegg vegna þess, að
einhver ástmeyja hans hafði fund-
ið að því. að hann hefði veiklulega
höku. Það var ekki rétt, en honum
þótti siálfsagt að láta sér vaxa skegg
ú’- því stúlkan óskaði þess. Mörg-
um stúlkum síðar var hann enn
m?ð skeggið, því hann var orðinn
því vanur. Skeggið var stundum
undirrót ýmissa smáatvika. Til
dæmis hópuðust litlir strákar stund-
um að Ed, jarmandi eins og rollur.
Hann fann upp fullkomna vörn við
því. Hann sneri sér bara við og
jarmaði á móti. Þá urðu strákarnir
undantekningalaust vandræðalegir
og laumuðust skömmustulega brott.
Ed átti aldrei hund og langaði
ekki til þess. En hann var mjög
kurteis við þá. Mætti hann hundi á
götu, heilsaði hann honum virðu-
lega, en væri hann akandi, lyfti
hann oftast hattinum eða veifaði
hundum, sem hann mætti, og brosti
til þeirra, og skrattakornið ef hund-
arnir brostu ekki á móti. Aftur á
móti hafði hann ekkert dálæti á
köttum. Þó minntist hann eins
högna með aðdáun. Sá var uppi í
gamla daga, meðan faðir Eds var
enn á lífi og aðstoðarmaður hans í
vinnustofunni. Umræddur fressill
lagði fæð á föður Eds og lét það í
ljós á hátt, sem heillaði Ed. Kisi
klifraði nefnilega hátt upp í hillu
og sætti færi, þegar faðir Eds fór
framhjá, að spræna á hausinn á
karlinum. Hann gerði þetta ekki
bara einu sinni, heldur oft.
Ekki svo að skilja, að Ed væri
í nöp við pabba sinn. Honum var
miög hlýtt til hans. ,,Hann hefur
eina snilligáfu," sagði hann. „Hann
hefur alltaf rangt fyrir sér. Ef mað-
ur þarf að taka millión ákvarðanir
og skera úr um eitt og annað, er
ekki nema réttmætt að gera ráð
fyrir, að hann hafi rétt fyrir sér
fimm hundruð þúsund sinnum en
rangt í hinum tilfellunum. En lítið
á pabba — hann hefur alltaf rangt
fyrir sér um allt. Það er ekki