Úrval - 01.02.1975, Síða 75

MINNING UM VIN
73
manna og slökkviliðsmanna. Henni
var ætlað að borga tífalt á við aðra,
þegar borgurum, sem létu sem hún
væri ekki til, þóknaðist að draga
saman í púkk fyrir einhverju. All-
ir þjörmuðu að henni. Jafnvel þeg-
ar hún vissi, að aðeins var verið
að svíkja, jós hún af sjóði sínum.
Ed Ricketts hélt uppi vináttu og
virðingarsambandi við hana. Hann
var ekki viðskiptavinur í húsi
hennar. Kynlíf hans var alltof flók-
ið til þess. En Madam leitaði til
hans með mörg sín vandamál, og
hann gaf henni hið besta af hugs-
un sinni og þekkingu, bæði vís-
indalega og veraldlega.
Það var hljóðlát en sterk vænt-
umþykja milli Eds og Madam. Hún
hafði ekki réttindi til að selja
áfengi út úr húsinu. Oft varð Ed
bjórlaus svo síðla kvölds, að búið
var að loka alls staðar nema hjá
Madam. Þá var farið eftir siðaregl-
um, sem bæði nutu í ríkum mæli.
Ed fór yfir götuna og bað Madam
að selja sér dálítinn bjór. Hún
neitaði ævinlega, og lét það fylgja
að hún hefði ekki leyfi til þess. Ed
yppti öxlum, baðst afsökunar á
frekjunni, og sneri heim aftur. Tíu
mínútum síðar heyrði hann létt
fótatak á tröppunum og iítinn dynk
framan við dyrnar og síðan þegar
inniskóklæddir fætur tipluðu niður
tröppurnar aftur. Ed beið tilhlýði-
le?a lengi, en gekk síðan til dyra.
Á þrepinu hjá honum stóðu sex
flöskur af ískældum bjór. Hann
minntist aldrei á þetta við Madam.
Það hefði verið brot á leikreglun-
um. En hann endurgalt henni með
Þ'ma sínum ómældum, þegar hún
þarfnaðist hjálpar hans. Og hjálp
hans var ekki lítils virði.
Stundum gerist það, jafnvel 1
besta hóruhúsi, að slegist er á laug-
ardagskvöldum — slíkt hendir. þeg-
ar ást og víni lendir saman. Það
var ekki nema skiljanlegt, að Ma-
dam veigraði sér við að trufla lög-
regluna eða lækni fyrir slíkar smá-
skærur. Þá lappaði vinur hennar
Ed upp á skorin andlit og rifin eyru
og sprungnar varir. Hann var lag-
inn við slíkt og aldrei var kvartað.
Og auðvitað minntist aldrei neinn
á þetta, því hann var ekki læknir
og hafði ekki rétt til að iðka neitt
nema mannúð. Madam og Ed báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru.
,,Hún er helvítis mikil kerling,"
sagði hann. „Eg vildi að gott fólk
væri eins gott og hún.“
Ed þótti gott að fá sér í staup-
inu, og hann notaði hvert tilefni
til að fá sér einn léttan. Ég held
ekki, að ég hafi nokkurn tíma séð
hann í því ástandi, sem kallað er
drukkinn, en tvisvar sagði hann
mér, að hann myndi alls ekki eftir
því, hvernig hann komst heim á
rannsóknarstofuna. Og jafnvel þau
kvöld varð maður að þekkja hann
vel til þess að vita, að hann fyndi
yfirleitt á sér. Merki þess voru ekki
greinileg. Hann brosti ofurlítið
breiðar. Röddin var ofurlítið skær-
ari, og hann átti það til að dansa
lítið eitt á tánum. Honum þótti allt
gott, sem innihélt vínanda, og, að
undanskildu kaffi, sem hann bragð-
bætti oft með viskíi, hafði hann
foragt á öllum drykkjum, sem ekki