Úrval - 01.02.1975, Page 78

76
ÚRVAL
af bjór og viskíi síðan veislan hófst.
Hann svaf í um það bil tuttugu
mínútur. Þá rumskaði hann, og
þreifaði eftir flöskunni án þess að
opna augun. Hann fann flöskuna,
settist upp og drakk úr henni væn-
an slurk. Hann brosti sætt og veif-
aði tveimur fingrum eins og hann
væri að blessa.
„Ekkert jafnast á við fyrsta bjór
dagsins," sagði hann.
Það var ekki aðeins, að Ed elsk-
aði vín. Hann gekk lengra. Hann
hafði megnustu ótrú á hverjum
þeim, sem ekki var fyrir vín. Ef
vínleysingi hélt sér saman og hugs-
aði um sjálfan sig og vakti ekki
athygli á ágalla sínum, gat Ed ver-
ið þægilegur við hann. En því mið-
ur er umburðarlyndi mjög sjald-
gæft hjá bindindismönnum. Um
leið og einhver fór að spúa galli
sínu, fylltist Ed reiði og fyrirlitn-
ingu. Hann trúði því staðfastlega,
að hver sá, sem ekki nyti þess að
drekka, væri annað hvort veikur
eða/og vitlaus eða haldinn blund-
andi mannvonsku. Hann trúði bví,
að sál bindindismannsins væri upp-
þornuð og skorpin, og að dyggðar-
yfirbragð bindindismannsins væri
aðeins til að breiða yfir eitthvað
óþekkt og vðbjóðslegt, sem hann
hefði í pokahorninu.
Að vissu marki hafði hann sama
álit á þeim. sem höfðu ekki eða
létust ekki hafa áhuga á kynferð-
ismálum.
Ef leitað var eftir, var Ed til
með að telia upp mikla menn,
roikia hugsuði, mikla mannvini og
mikla listamenn í menningarsög-
unni, en hann gat ekki fundið einn
einasta í þeim hópi, sem var bind-
indismaður. Hann reyndi mikið til
að rifja upp einn einasta karl eða
einustu konu, sem hafði afrekað
miklu en ekki drakk og var á móti
áfengi, en hann gat aldrei fundið
eitt einasta nafn. í öllum slíkum
umræðum var nafns Shaws nefnt,
en þá hló bara Ed, og í þeim hlátri
var ekki mikil aðdáun á þeirri
öldnu bindindiskempu.
Það er óhjákvæmilegt þegar gefa
skal mynd af Ed Ricketts að rekja
að einhverju leyti kynlíf hans, þar
sem það var langsamlega sterkasta
hvöt hans. Líf hans var gegnsýrt
kynlífi og honum var það fjarska
mikið áhugamál. Hann veitti því
gríðarmikinn tíma og hugsun og
skilgreiningu. Það er ekki trúnað-
arbrot að ræða þennan þátt lífs
hans, því hann hafði sjálfur ekki
snefil af feimni við að ræða það
sjálfur.
Hvað konur snerti, var hann ger-
sneyddur því, sem almennt er kall-
að ,.sómatilfinning“. Ekki svo að
skilia, að hann væri ekki sóma-
maður. Orðið hafði einfaldlega enga
meiningu í huga hans, ef það tákn-
aði skírlífi. Sérhver maður, sem lét
konu sína í hans umsjá og ætlaðist
.til að hann reyndi ekki við hana.
var hreinasta flón. Hann gat ekki
annað en reynt. Konan gat hafnað
honum, og hann var ekki freklega
ágengur, en sannarlega skorti ekki
á að hann reyndi.
Þegar ég kynntist honum, var
bann önnum kafinn við það á vís-
indamannslegan og þróaðan hátt að
afmeyja unga stúlku. Þetta voru