Úrval - 01.02.1975, Síða 97

KOMDU MEÐ í MÍNA BIÐRÖÐ
95
Þegar ég var ungur, hélt ég statt
og stöðugt að biðraðarreglur væru
alls staðar þær sömu. En það átti
eftir að breytast. Ég fór til Eng-
lands sem blaðamaður og varð
fljótlega að standa í biðröð. Það
var fyrir utan Lord‘s krikketvöll-
inn. Ég fann enga knýjandi löng-
un til samræðna, því ég hafði nóg
að gera við að hressa upp á reglur
krikketleiks og ýmis brögð með
sjálfum mér. En ég var vel upp al-
inn og vissi, að ég átti að vera
kurteis, svo ég sneri mér að næsta
manni fyrir aftan í röðinni og sagði:
„Hvað á það að þýða að hafa ekki
fleiri miðasölulúgur í gangi?“
Maðurinn leit upp úr Daily Tele-
graph blaðinu sínu, starði lengi og
stíft á mig og hélt svo lestrinum
áfram. Sennilega heyrir hann ekki
vel, hugsaði ég með mér, og endur-
tók þess vegna hægt og greinilega:
„Hvað á það að þýða að hafa ekki
fleiri miðasölulúgur í gangi?“
í þetta sinn starði hann ennþá
lengur og fastar á mig, og það rann
upp fyrir mér að ekki væri alit
með felldu. Ég var í þann mund
að snúa mér í mína fyrri stöðu í
röðinni, þegar annar englendingur
skaut upp kollinum, klappaði létt
á öxl Telegraph-lesarans. „Liggur
ekki vel á þér, David?“ spurði hann
svo.
Nágranni minn í röðinni hnykkti
blaðinu sínu í átt til mín og sagði