Úrval - 01.02.1975, Síða 156

154
þeim, beit faðir hans hvorki á jaxl-
inn né sýndi önnur sársaukamerki.
„Hann er sterkari en hendur hans,“
sagði drengurinn við sjálfan sig.
„Hann er sterkur inni í sér, þótt
hendurnar séu meiddar.“
VEÐRINU SLOTAÐI AÐ morgni
hins fjórða dags, eftir sjötta flóðið,
og að áliðnum degi rifu þeir borð-
in frá dyrunum og gægðust út.
Hvassar hrinur gengu enn endrum
og eins yfir eyna, en á milli þeirra
var kyrrt og lygnt. Feðgarnir gengu
yfir að fjósinu og litu inn. Kýr
Reece var fótbrotin, en hínar tvær
lágu í hrúgum af sandi og þara,
uppgefnar en lifandi og ómeiddar.
„Ég ætla að skreppa yfir til
Reece,“ sagði Cormac.
„Ég ætla með þér,“ sagði sonur
hans.
„Vertu kyrr hjá mömmu þinni,“
sagði faðir hans.
„Leyfðu honum að fara með
þér,“ sagði frú Joyce. „Hann er nú
hold af þínu holdi, Cormac, og þú
getur þurft á honum að halda.“
Stígurinn yfir eyna var horfinn.
Hans í stað voru dyngjur af grjóti
og þara. Svipvindar rifu í feðgana,
þar sem þeir stikluðu yfir stein-
ana, og loks komust þeir fram á
hæðina ofan við grandann, þar sem
hús Reece stóð.
Það var nú horfið. Aðeins tvö
veggbrot gáfu til kynna, að þarna
hefði verið mannabústaður. Dreng-
urinn trúði ekki sínum eigin aug-
um. Svo féll hann í grát. Skelfing
liðinna sólarhringa kom yfir hann
á ný, hann kastaði sér niður og
engdist grátandi sundur og saman.
ÚRVAL
Faðir hans stóð þögull við hlið hans
og starði á húsarústirnar.
Svo tók hann viðbragð og gekk
frá syni sínum heim að veggbrot-
unum. Einnig þar var allt þakið
grjóti og þara. Dyrnar höfðu farið
fyrst, hugsaði hann, eða glugga-
hleri. Síðan þakið, og þá hafði sjór
og vindur greiðan aðgang að hús-
inu og gamla manninum ellilúna
og konu hans.
Cormac snerist á hæl; og gekk
hægt aftur til sonar síns, sem nú
var hættur að gráta. Hann starði
á húsarústirnar.
„Hann var ekki nógu sterkur,"
sagði hann.
„Hann var sterkur," svaraði fað-
ir hans lágt. „Hann var fæddur á
eynni og dó á eynni með konunni
sinni, í húsinu þeirra. Það er að
vera sterkur.“
Fjórum dögum seinna hafði sjór-
inn róast svo, að Conneeleyfólkið
komst til baka. Conneeleyhjónin
komust ekki aftur til eyjarinnar,
áður en óveðrið skall á, því land-
helgisgæslan neitaði að flytja þau.
En nú skein sól á ný, hafið var
blátt og kyrrt, aðeins vottur af
brimi við Skessurnar tólf.
Þegar um hægðist, gerði Jackie
sér ferð að brunni heilags Brend-
ans. Hann þurfti að tala við dýr-
linginn. Brunnurinn var fullur af
grjóti og þara, eins og allt annað,
og drengurinn tók til að hreinsa
hann. Hann áleit, að ef hann byrj-
aði á að hreinsa þennan brunn,
myndi dýrlingurinn vera betur
undir það búinn að heyra, hvað
hann hefði að segja honum.
„Ég ætla ekki að stinga höndun-