Úrval - 01.02.1975, Page 160

158
ÚRVAL.
BÖRNIN
OKKAR
sem er tveggja og hálfs árs. Er
hún hafði þurrkað hann, signdi
hún hann að góðum og gömlum
sið og hefur yfir orðin: í nafni guðs
föður, sonar og hins heilaga anda.
Amen. Síðasta orðið nefndi hún um
leið og hún snerti naflann. Þá seg-
ir stráksi: „Mamma, þetta er ekki
amen, þetta er naflinn."
H.Á. fær 500 krónurnar að þessu
sinni, fyrir eftirfarandi sögu:
Móðir mín var eitt sinn fengin
til að sitja kvöldstund yfir syni
mínum, sem var tveggja og hálfs
árs. Hann hafði lofað að vera ósköp
þægur og fara strax að sofa. En
við nærveru hennar færðist hann
allur í aukana og þar kom, að hún
bauðst til að syngja fyrir hann, ef
hann færi að sofa, og samþykkti
hann það.
Hóf nú móðir mín að raula allar
þær vísur, sem hún kunni, sumar
margsinnis, því stráksi bað um það
og virtist hann í engu ætla að gefa
sig og verða syfjaður. Aftur á móti
gerðist móðir mín þreytt og jafn-
vel syfjuð, en ákvað að þrauka.
Mitt í einni vísunni segir hann svo
skyndilega: „Amma, þegiðu nú
smástund, svo ég geti sofnað!“
H.Á. sendi einnig aðra góða sögu:
Kvöld eitt fyrir skömmu var
konan mín að baða strákinn okkar,
E.Þ. sendir þessa sögu:
Við systkinin vorum bæði mjög
hrædd við hunda, þegar við vorum
á barnsaldri.
Það bar við einn sumardag, er
mjög heitt var í veðri, er við vor-
um að leik allnokkurn spöl að
heiman, að stór hundur birtist
skyndilega skokkandi, með tunguna
lafandi út úr sér. Það skipti eng-
um togum, að við urðum skelfingu
lostin og tókum á sprett heim.
Þegar við komum inn um garðs-
hliðið heima, er frænka okkar þar
fyrir og sér strax, að eitthvað er
að. Hún gengur að systur minni,
sem var háskælandi og kom ekki
upp nokkru orði, en snýr sér svo
að mér, og spyr hvað sé að. 55g var
bæði móður og hræddur, en rétt
gat stunið upp:
„Hún hundurinn ullaði á okkur.“
f sjónvarpinu er oft á skjánum
auglýsing frá blómaverslun þar
sem klykkt er út með setningunni
„Látið blómin tala“.
5 ára dóttir mín sat einhverju
sinni og horfði á þennan uppáhalds
þátt sinn, auglýsingarnar og þegar
komið var að þessari auglýsingu,
þá sneri hún sér við og leit á okk-
ur fullorðna fólkið með undur-