Mímir - 01.07.1987, Qupperneq 86

Guðlaug Richter:
En blóðið heldur áfram að renna
Hláturinn sauð niðri í okkur á meðan við
hlupum framhjá hinum búðunum, hentumst
bak við húsið og sturtuðumst niður tröppurnar
sem lágu að bakdyrum fiskbúðarinnar. Þá
sprungum við.
Ólgan hafði brotist um inni í mér á meðan
ég gekk rólega um búðina og þóttist vera að
skoða hitt og þetta. Þegar ég svo loks lagði
hendur á sælgætið og tróð því í vasann langaði
mig að reka upp indíánaöskur og dansa. Og nú
gusaðist allt út í hlátri og svita.
Ég tók allt sælgætið upp úr vasanum og setti
það í hrúgu beint ofan á niðurfallið. Svo settist
ég á hækjur mér milli stórra fiskikassa. Þá fann
ég rakann á milli fótanna og vissi að bráðum
færi blóðið að renna. Nonni og Hebbi lögðu
sitt sælgæti í hrúguna hjá mínu og settust í
neðstu tröppuna beint á móti mér. Og við
horfðum bara á allt sælgætið og hvert á annað
og hlógum. Fisklyktin og rjóð andlit strákanna
og þessi stórkostlega tilfinning sem fylgdi mín-
um fyrsta þjófnaði. Ég vissi seinna að hún var í
ætt við það sem ég upplifði í rúminu með
manninum mínunr sáluga, en það var þó aldrei
svona gott. Andlit strákanna brosa við mér,
tennurnar eru þaktar brúnni súkkulaðileðju,
tungurnar rauðar af brjóstsykri. Þeir eru vinir
mínir og ég segi þeim ekki frá blóðinu, hrædd
um að þá vilji þeir aldrei leika við mig oftar.
Ég kem stólnum með erfiðismununr inn í
skotið við skápinn. Ég sest á hann og dreg að
mér fæturna. Ég get ekki lengur setið á hækjum
mér, hvað þá hlaupið. Og nú blæðir aldrei. En
mér líður vel því það eru þrjú stór súkkulaði-
stykki í veskinu, sem liggur eins og ungabam í
kjöltu minni. Ég heyri að síminn hringir niðri
og ég veit hver það er. Búðarstúlkan horfði
þannig á mig þegar ég gekk út. Ég kreppi blóð-
lausar hendurnar um handfang töskunnar til að
stöðva skjálftann. En ég veit að ekkert gerist
fyrr en Benni kemur heim í mat. Þorbjörg hef-
uralltaf látið hann eiga við mig.
Þeir brosa svo breitt að brún súkkulaðileðjan
er farin að brjóta sér leið út með munnvikjun-
um. Ég stari á andlit þeirra svo skýr í hugskoti
mínu eftir öll þessi ár og ég veit ekki hvort þeir
eru lifandi eða dauðir. En þeir voru vinir mínir
og leikfélagar.
Og ég sagði þeim ekki frá því sem getur hent
ellefu ára telpu. Voðalega ertu bráðþroska
barn, sagði mamma og horfði döpur á mig. Ég
fann að hún skammaðist sín fyrir mig og vissi
að hún myndi ekkert segja við pabba.
Og ég vildi ekki missa Nonna og Hebba svo
ég sagði þeim ekkert heldur.
Við töluðum ekkert saman, brostum bara og
átum, átum og brostum.
Svo byrjaði mamma hans Hebba að kalla
eins og venjulega: Hebbi, Hebbi, matur. Og
þeir fóru báðir og skildu mig eftir í tröppunum
með allt sælgætið. Sælgætisbréfið glóði svo
fallega í sólskininu. Ég fann að ég gat ekki
borðað meira og að blóðið færi alveg að renna.
Ég ætlaði að standa á fætur og leit upp. Þá sá
ég pabba. Hann stóð fyrir ofan tröppurnar og
horfði á mig og ég sá að hann vildi ekki þekkja
mig. Kannski vissi hann um blóðið. Hann kom
niður tröppurnar. Það heyrðist hátt og ógnandi
í brúnu vinnuskónum hans. Ég reyndi að
þrýsta bakinu nær veggnum. Hann stansaði
beint fyrir framan nrig með fæturna sinn hvoru
megin við sælgætishrúguna. Ég leit upp. Hann
var svo rauður í framan, svo reiður, og hann
86