Mímir - 01.06.1996, Blaðsíða 11

mjög rækilegir fyrirlestrar einkum í bókmennta-
sögu og Islandssögunni. I málfræðinni var þetta
öðruvísi, mest hljóðfræði í þessu fyrrihluta námi
hjá Birni Guðfinnssyni. Alexander Jóhannesson
var aðalmálfræðikennarinn og kom mjög víða við.
Meðal annars fjallaði hann um uppruna tungu-
mála og langaði til að halda fyrirlestra yfir okkur
um það efni. Ég man að við Árni Böðvarsson
sóttum hjá honum þessa fyrirlestra. Hann var að
sýna fram á vissan skyldleika tungumála, ákveðin
hljóðasambönd hefðu vissa merkingu og gætu
komið fram í sömu merkingu í tungumálum sem
talin voru alls óskyld. Hann tók pólýnesísku og
grænlensku sem dæmi um þetta. Einu sinni þegar
Alexander kom í tíma þá var ég þar einn fyrir,
Árni var ekki kominn, þá sagði Alexander; „ja,
það gerir ekkert til við förum þá bara í grænlensk-
una.“ Svo skrifaði hann upp á töflu mörg dæmi til
staðfestingar þessari kenningu sinni.
H — Hefurðu fylgst eitthvað með félaginu í
gegnum árin?
F — Já, aðallega í blaðinu, Mími. En ég hef
ekki náð að fylgjast með breytingum á kennslu-
fyrirkomulagi og því öllu.
H — Hvernig hefur þér fundist til takast með
blaðið?
F — Pað hefur verið mjög fróðlegt að fylgjast
með því og ég hef fengið það alveg frá upphafi. Ég
get sagt eins og gamall landi á tíræðisaldri sagði
við mig vestur í Winnipeg á sjötta tugnum. En
þegar farið var að gefa út vikublaðið Heims-
kringlu 1886 þá hafði hann gerst áskrifandi og ég
spurði hann hvort hann hefði fengið það síðan og
þá svaraði sá gamli; „já ég hef fengið það, og borg-
að það.“ Það má segja það sama um mig og Mími
ég hef fengið hann og borgað hann.
H — Var engin útgáfustarfsemi fyrstu árin?
F — Nei en kannski má segja að það hafi verið
vísir að einhverju slíku. Þeir menn sem voru allra
duglegastir að skrifa, einn þeirra var til dæmis Jón
Guðmundsson menntaskólakennari, hann kunni
hraðritun og hann var nú farinn að kenna og sótti
ekki svo stöðugt kennslustundir. En hann kom til
dæmis þegar Jón Jóhannesson sem þá var dósent í
sögu flutti þarna góða fyrirlestra og braust áfram
yfir langt tímabil allt fram til um 1800. Þetta var
mjög gott yfirlit og góður stofn í sögunni. Jón kom
og hraðritaði þetta og fór svo heim og vélritaði
það. Svo áður en við vissum af þá gátum við allir
fengið þetta hjá honum. En mér skilst að seinna
hafi félagið staðið fyrir því um tíma að gefa út
einhverja fyrirlestra og hafi átt eitthvert upplag af
þessu og annast sölu á því. Þannig að þetta var
smávísir að útgáfu.
H — Snúum okkur aðeins að félagslífinu.
Hvernig samkomum stóðuð þið helst fyrir?
F — Þetta voru aðallega umræðufundir af ýmsu
tagi, rólegheitasamkomur.
H — Þið hafið ekki lagt land undir fót líkt og við
gerum nú bæði í haust- og vorferðum?
F — Við lögðumst ekki í ferðalög á mínum
tíma. En rannsóknaræfingar voru í gangi og síðar í
samvinnu við Félag íslenskra fræða.
H — Það eru langlífar samkomur, eru haldnar
enn og ágætlega sóttar.
F — En þið eruð væntanlega með ýmisskonar
samkomur núna?
H — Já og við gerðum reyndar nýlega tilraun til
að blása lífi í gamlan sið sem virtist nánast horfinn,
en það er að nemendur komi saman og lesi upp úr
verkum sínum. Þetta mæltist mjög vel fyrir og
kom í ljós að margir voru að skrifa. Við vonum
bara að það verði framhald á þessu. Hvernig var
samgangur við aðrar deildir? Nú eru reglulega
haldin stór Háskólaböll. Voruð þið með einhverj-
ar sameiginlegar samkomur?
F — Eittvað var það já en ekki mikið, stúd-
entaböll voru haldin á Gamla garði og kölluð
Garðsböll og svo voru haldnir stórir áramótadans-
leikir í anddyri Háskólabyggingarinnar, glæsiböll.
H — Þá er þetta bara nokkuð svipað og nú er,
það er frekar að hagsmunamálin séu sameinuð
svona í gegnum Stúdentaráð, við stundum „þver-
faglegt“ skemmtanalíf ekki ýkja mikið.
Hagnýti náms er námsmönnum nú mjög ofar-
lega í huga og fólk veltir því töluvert fyrir sér
hvaða möguleika það komi til með að hafa eftir
námið. Lágu þessi mál mjög þungt á ykkur, eða
var ungra íslenskumenntaðra manna beðið með
óþreyju?
F — Við fórum flestir í kennslu og fræðistörf,
dreifðumst nokkuð. Ég held að við höfum nú ekki
haft miklar áhyggjur af starfsmöguleikunum á
okkar dögum. Það má kannski segja að við höfum
verið uppi á hentugum tíma, okkur hefur allavega
reitt nokkuð vel af.
Þess má geta að veturinn sem Finnbogi stofnaði
Mími, ásamt félögum sínum, kenndi hann latínu í
5. bekk í Menntaskólanum í Reykjavík.
H — Hvernig bar það til að þú fórst að kenna
samhliða náminu í Háskólanum?
F — Þetta var nú reyndar ekki fastráðning
9