Mímir - 01.06.1996, Qupperneq 43

Já, ég hugsa að þú getir alveg séð eitthvert
mynstur. Hún er alveg örugglega tvígift og tvískil-
in og á tvö börn, það er alveg á hreinu, og hefur
verið lengi í útlöndum og svona. En ég vona að
hún sé ekki bara ég og mér hefur líka fundist hún
hafa aðeins víðari skírskotun. Mér hefur heyrst að
fólk, eða konur sérstaklega, taki svolítið til sín
það serþ ég er að segja um þessa konu.
Stundum tekst manni að hitta á augnablik,
þegar það vill svo til að maður er staddur á ein-
hverri línu sem fleiri eru staddir á í það og það
skiptið. Maður álpast inn á eitthvert hugarástand
sem margir eru staddir í. Til dæmis með „Nostalg-
íu“, ég hef fundið fyrir því að fólki finnst þetta
vera einmitt það sem það sjálft var að hugsa á
þessum sama tíma. Þá er þetta eitthvað sem er í
Ioftinu.
FRELSIÐ
Ég neita því ekki:
frelsið er dýrkeypt.
Notalegra að ylja tærnar
á gamalkunnum karlmanni í bólinu
og vita alltaf hvað kemur næst.
Þægilegra að þurfa ekki
að taka ákvarðanir.
Gott að segja: þú ræður elskan.
Ég neita því ekki:
öryggiskenndin var sæl.
(Orðspor daganna)
Samskipti karla og kvenna verða þér víða að
yrkisefni og ástin sem stundum er Ijúf og góð. En
ánægju hjónabandsins er þó oftar en ekki stillt upp
sem andstœðu við frelsi kvenna. Fer þetta tvennt
illa saman?
Þaö þarf kannski ekkert að gera það. Samt er
það algeng reynsla, ekki bara hjá mér, að hjóna-
band sé eitthvað allt annað en frelsi, að þetta
öryggi sem ástin eða hjónabandið bjóða upp á
verði andstæða frelsisins. Maður getur verið svo
ófrjáls tilfinningalega, eins og Vita Andersen
sagði, „í klóm öryggisins“. Það er ekkert endilega
þannig að frelsið sé svo miklu betra, það þarf
ekkert að vera. En þetta er togstreita sem er dálít-
ið gaman að hugsa um.
HEIMKOMA
I draumi hafði það risið
úr hafi hvítt og blátt
nú kemur það til mín lyngrautt
í raunveru sinni
moldbrúnt og fyllir vit mín
blóðbergsilmi og berja.
(Pangaö vil ég fljúga)
Höfuð konunnar hefst á œttjarðarljóði og þú
hafðir reyndar ort nokkur slík áður. Hvernig er að
yrkja inn í jafnsterka hefð og slík Ijóð eiga sér?
Heldurðu að œttjarðarljóð verði alltaf ort á ís-
landi?
Þetta ættjarðarljóð sem Höfuð konunnar byrjar
á þykist nú vera svolítið að andæfa þessari hefð.
Það byrjar á: „Ég segi þér ekkert um landið, ég
syng engin ættjarðarljóð.“ En auðvitað er það
samt ættjarðarljóð, það er bara að reyna að vera
pínulítið öðruvísi, kannski einmitt út af þessari
sterku hefð. En kveikjan að því ljóði var einmitt
hástemmt og orðmargt ættjarðarljóð sem ég
heyrði flutt einhvers staðar. Eftir það fór þetta
ljóð að gerjast í mér sem andóf. Hitt ljóðið, þetta
sem ég hlustaði á og er ekkert að segja hvað var,
það var akkúrat í þessari hefð, í þessari karlmann-
legu ættjarðarljóðahefð. Ég er ekkert voðalega
hrifin af henni, þótt sum slík ljóð höfði til mín.
Þegar ég var að byrja að yrkja var Snorri Hjartar-
son í miklu uppáhaldi hjá mér, og er það reyndar
enn, og hans ættjarðarljóðastíll höfðar mikið til
mín.
Ég vona að það verði alltaf ort ættjarðarljóð á
íslandi, einhver ættjarðarljóð, þau þurfa ekki að
vera öll í gömlum stíl. Það er ekki hægt að lifa á
þessu landi án þess að þykja dálítið vænt um það.
HÖFUÐ KONUNNAR
Höfuð konunnar er ekki þungt
Höfuð konunnar er
mjallhvítur
dúnmjúkur
hnoðri
Höfuð konunnar siglir
á skærbláum sunnudagshimni
og hlær
(Höfuö konunnar)
41