Mímir - 01.06.1996, Síða 44

Ljóðið Höfuð konunnar í nýjustu bókinni þinni
er frábrugðið flestu sem þú hefur ort áður, Ijóða-
bálkur með sterkar vísanir útfyrir sig, m.a. ífrœgt
Ijóð Sigfúsar Daðasonar. Geturðu sagt mér
hvernig það varð til?
Ja, það er erfitt. Þetta var eitthvað sem kom allt
í einu, ég var dálítið hissa sjálf. Svo fór ég bara að
leika mér með þessar myndir. Þetta er meiri leikur
en oft áður og mér fannst mjög gaman að yrkja
þessi ljóð. Það fylgdi því einhver gleði. Sumir hafa
sagt að í ljóðinu sé einhver súrrealismi og það
getur vel verið. Það er eitthvað svolítið kærulaust
og kátt en það var bara eitthvert ástand sem ég var
í.
Þetta höfuð hans Sigfúsar sem var svo þungt...
mér fannst eiginlega kominn tími til að storka því
aðeins. Stríða kannski svolítið öllum körlunum
með þungu hausana sína.
Hvernig yrkirðu? Liggurðu yfir Ijóðunum eða
koma þau fullbúin?
Eg ligg kannski ekki lengi yfir ljóðunum en
hugmyndirnar eru svolítið lengi í hausnum á mér.
Ég fæ kannski einhverja hugmynd sem ég nenni
ekki að hugsa um, annað hvort set ég hana á blað
og geymi þá einhvers staðar eða bara hætti að
hugsa um hana. En svo kemur hún til mín aftur,
einhvern tíma löngu seinna, kannski árum seinna,
það hefur gerst. Allt í einu man ég eftir þessu sem
ég hafði einu sinni hugsað og þá er kannski til
eitthvert blað einhvers staðar sem ég fer að krota í
og svo verður kannski ljóð úr því. Stundum koma
ljóðin nánast fullmótuð eftir svolítið langan gerj-
unartíma. En ég veit í rauninni ekki af hverju ég
fæ þessar hugmyndir, ég stjórna þessu voða lítið.
Aðferðin hefur ekki breyst svo mikið í gegnum
tíðina. Það getur verið að ég vinni ljóðin meira
núna. Og ég hugsa líka kannski meira um formið.
Það eru líka ógurlega misjöfn tímabil. Stundum
dettur mér ekkert í hug mánuðum saman og svo
kemur kannski eitt Ijóð á dag í einhvern tíma. Það
er misjafnt.
SUMARFRÍ
Það var angan úr döggvotu kjarri
og ilmur af dimmgrænu barri
og sólin hún skein
en ég var þar ein
því þú varst mér auðvitað fjarri.
(Höfuö konunnar)
lHöfði konunnar fer að bera á stílbrögðum eins
og rími sem ég held að þú hafir ekki beitt áður.
Heldurðu að rímið eigi nú afturkvœmt inn í ís-
lenska Ijóðlist eftir þœr miklu deilur sem um það
stóðu?
Já, ég gæti alveg trúað því. Ég hef að minnsta
kosti svolítið gaman af því. Ég finn líka á fólki sem
er að yrkja í kringum mig að það eru margir að
spekúlera í einhverjum sonnettum og svona. Þetta
er eitthvað sem þekktist ekki fyrir nokkrum árum.
Það er kannski komin meiri þörf fyrir, ég segi ekki
gamla stranga ljóðformið sem var drepið þarna
einhvern tíma í kringum fimmtíu, en kannski þörf
fyrir að vinna meira með formið, að láta það
skipta meira máli. Þetta er eitthvað sem er í tím-
anum. Það getur náttúrulega vel verið vegna þess
að fólk hefur ekki eins mikið að segja og reynir að
punta það litla sem ... Ég veit það ekki, nei. Er
það ekki bara vegna þess að nú er rímið hætt að
vera þetta hitamál sem það var? Að yrkja rímað
eða órímað skipti fólki upp í andstæðar fylkingar,
en það er náttúrulega búið. Hjá mér er þetta þörf
fyrir að hafa formið svolítið ákveðnara, leika mér
meira með það og sjá hvað ég get í því.
LANDAMÆRI
í huga mér
leita hælis
út
smogin
orð
Biðjast griða
Þykjast eiga undir högg að sækja
Vilja vera
(Höfuð konunnar)
Pað vekur athygli hvað þú kemst upp með að
nota stutt ogyfirlœtislaus orð íflóknum og djúpum
Ijóðum og svo býrðu líka til orð eða gefur þeim
nýja merkingu; úthverfir dagar í Ijóðinu og út-
hverfinu Breiðholti, svo dœmi sé tekið.
Já, ef orð eru ekki til verður að búa þau til. Ef
þú ert að yrkja Ijóð um úthverfi, ljóð sem heitir
Breiðholt sérðu að orðið úthverfi tengist úthverf-
ur og andstæðunni; innhverfur. Það eru svona
leikir sem fara af stað og þarna notaði ég það að
dagarnir væru úthverfir en draumarnir innhverfir,
42