Mímir - 01.06.1996, Blaðsíða 79

og að málfarsráðunautar ynnu ekki í kjötborðum
stórmarkaða.
Fólkið í sveitinni var klætt hvítum kyrtlum ofn-
um úr fiðri hænsnfugla. Þau voru öll með sítt hár
og stjörnur festar í það. Og svo þessar stóru bás-
únur. Ég furðaði mig á því hvað konurnar voru
sterkar að geta haldið þessum brassorgvélum á
lofti allan þennan tíma, lag eftir lag. Þegar komið
var að síðasta lagi fyrir hlé steig kona í silfruðum
kjól til altaris. Hún var með glimmer í hárinu og
það sló birtu af henni eins og tungli þar sem hún
stóð gegnt sterkum ljóskastara. Hún sagðist ætla
að lesa ljóðið Tilbrigði við sálm og að lúðrasveitin
léki undir tónverk, inspírerað af ljóðinu. Hún gaf
lúðrasveitinni merki. Sveitin upphóf lágværan og
göldróttan seið. Og hún las:
þegar guðlegri forsjón ferst
að fylgja börnum sínum
nema þá helst til grafar
hlýtur að hafa liðið yfir guð
að minnsta kosti
ef þú horfir á okkur að ofan
kristur eða einhver úr
hinni helgu familíu
sendu okkur þá eitthvað annað
en eilífar hörmungar
þegar þú kristur situr við
hægri hönd pabba þíns (sem
er í raun þú sjálfur)
og lest ukeblad hlýtur þú
að sjá neyðina
kannski ertu of upptekinn af vídeóinu
eða hangirðu í tölvuleikjum
við finnum fyrir því hvað þú
ert raunveruleikafirrtur
þegar
þú drepur börnin okkar
þegar
þú drepur foreldra okkar
þegar
þú drepur okkur sjálf
er það satt
kristur, að þú hafir hengt
þig í rúmfötunum þínum þegar
þú varst lokaður inni á Kleppi
er það satt
kristur, að þú hafir nagað á
þér úlnliðina og látið þér
blæða út þegar þú varst
lokaður inni á kleppi
eða var það einhver annar
við uppgötvum svikin
þegar maðkarnir sem hafa
grafið sér leið inn í kistuna
okkar veita okkur ekki guðlega
fullnægingu með því að éta
innyfli okkar
ó heilagi guð, faðir
þú ert örugglega farinn
að rotna
hafirðu einhverntíma
verið til.
Þegar lestrinum lauk steig hún aftur niður af
altarinu en lúðrasveitin lék áfram og tónlistin varð
sífellt háværari og óreiðukenndari. Háværari og
háværari og leysist upp í allsherjarkaós sem end-
aði snögglega. Mér dauðbrá þegar lagið endaði en
þegar ég hafði náð mér og ætlaði að standa upp og
ganga til sjoppunnar, sá ég að maðurinn sem var
við hliðina á mér var ekki lengur afi minn heldur
tómar umbúðir. Gráar, tómar, vistvænar umbúðir
sem hægt væri að fleygja í ruslið. Ég tók umbúð-
irnar í fang mér og bar þær út. Ég ætla ekki að lýsa
því nákvæmlega hvernig mér leið en tilfinningar
mínar voru blanda af smán og lítilsvirðingu.
Nokkrum dögum seinna setti ég manninn sem
hafði einu sinni verið afi minn í kassa og gróf hann
við hlið konunnar sem hafði einu sinni verið
amma mín. Það mætti enginn til gróðursetningar-
innar nema ég og einfættur snjótittlingur.
Þegar ég fór í afahúsið aftur var það aðeins tóm,
fullt af minningum. Prjónarnir hans lágu við hlið-
ina á bóndastólnum og ég tók þá upp og velti á
milli fingra mér. Ég hafði látið húfuna sem afi
hafði prjónað handa mér á höfuð hans. Hann gæti
gripið hana með sér þegar hann ætti leið hjá.
77