Víðförli - 01.12.1952, Síða 56

118
VÍÐFÖRLI
hughvarf vökullar forsjónar hans — vér værum útmáð eins og
skuggi af fisi frá í fyrra.
Svo ættum vér að ráðast í að setja almætti Guðs takmörk! Svo
ættum vér að neita því, að Guðs sonur hafi kunnað að fæðast með
öðrum hætti en vér! Hafi hinum hæsta þóknazt að láta það ger-
ast! Mættum vér ekki heldur taka undir með Eysteini Ásgríms-
syni í Lilju:
Finn ég allt að mannvit manna
mæðist þegar, er um skal ræða
máttinn þinn, hinn mikli Drottinn,
meira er hann en gjörvallt annað.
Mættum vér ekki minnast þess, sem Job heyrði af vörum Drott-
ins: Hvar varst þú, þegar ég grundvallaði jörðina? Seg fram, ef
þú hefur þekkingu til. Vill ámælismaðurinn þrátta við hinn al-
máttka?
Og mættum vér ekki svara eins og hann: Eg veit, að þú megn-
ar allt og að engu ráði þínu verður varnað fram að ganga. Fyrir
því hefi ég talað, án þess að skilja, um hluti, sem mér voru of
undursamlegir og ég þekkti eigi.
Jesús Kristur er nú einu sinni undrið mikla í sögu mannanna.
Hann sameinar í persónu sinni Guð og mann. Hann er Guðs kær-
leikur, Guðs hugur holdi klæddur á meðal vor. Hann er í innsta
kjarna og dýpsta eðli veru sinnar og í öllum sínum athöfnum
gagngert mótaður af Guðs anda. Hann var af Guðs anda getinn,
ekki fyrst í móðurlífi, heldur fyrir upphaf allrar sköpunar. Hann
var í eilífri fortilveru eitt með Guði. í upphafi var orðið oe orð-
ið var hjá Guði og orðið var Guð. Og orðið varð hold og bjó
með oss, fullur náðar og sannleika.
Þessi leyndardómur veru hans bjó með honum frá upphafi
jarðnesks lífs. Eins og manneðli vort og hin sérstaka, einstaklings-
lega gerð blundar í oss í móðurlífi, eins var hann, hinn einstæði,
guðlegs eðlis þegar þar. Hann var ekki af jörðu, hann var að of-
'an. Vér mætum ekki í honum aðeins því bezta, sem býr í oss
sjálfum. Vér mætum Guði í honum. I því var líf og lífið var ljós
mannanna og ljósið skín í myrkrinu.