Menntamál - 01.12.1964, Page 44

186
MENNTAMÁL
fangsefni, þar sem hópurinn virðist allvirkur í námsstarf-
inu, er oft ekki annað og meira en samtal kennara og eins
nemanda, sem jafnvel getur byggzt á vélrænum viðbrögðum
án teljandi hugsunar af hálfu nemandans.
Með P. I. er fengin aukin trygging fyrir því, að nemand-
inn sé með hugann við námsefnið, þar eð hann er knúinn til
að gefa náinn gaum að hverju einstöku þrepi þess og veit
fyrirfram, að allur hans árangur byggist á því. Nemandinn
lærir að treysta á sjálfan sig, og ábyrgðartilfinning hans vex
að sama skapi.
Rétt er að gefa gaum enn einu atriði, sem snertir saman-
burð P. I. við Jiefðbundna kennslu, en það er stærð hverr-
ar námseiningar, sem nemandinn þarf að svara út úr hverju
sinni. Með P. I. kennslutækni eru námsþrepin tiltölulega
smá en allmörg, en hið hefðbundna forrn kennslubókarinn-
ar og skólastofunnar gerir ráð fyrir langt um stærri eining-
um og mun færri, þar sem oft líður langur tími milli upp-
rifjana, og próf oft ekki skoðuð sem hluti kennslunnar,
heldur lokatakmark í sjálfu sér. Auk þess eru námskaflar
ekki ætíð í rökréttu samhengi hver við annan, eyður eru
ekki óalgengar, og verður nemandinn að sjá um að fylla
þær sjálfur, oft af lítilli getu og skortir auk þess þjálfun
til sjálfsnáms. Það er því miður of algengt fyrirbrigði hins
hefðbundna forms, að í fyrstu þrepum námsstigans missi
nemandinn fótanna og nái aldrei að tileinka sér að ráði
það, sem á eftir fer.
Enda þótt kennslubækur og annað form hefðbundinnar
fræðslu fái oft á sig hið endanlega snið eftir raunverulegar
tilraunir höfundanna og hagnýtar prófanir, þá virðist vart
hægt að beita jafn nákvæmum undirbúningi og raun ber
vitni hvað snertir P. I., þar sem hver einstök fræðslueining
fær á sig hið endanlega orðalag eða form við raunveru-
legar aðstæður. Hver reitur er lagður fyrir hóp sains konar
nemenda og hann er ætlaður fyrir í framtíðinni og honum
breytt eða fleygt, ef hann eggjar til rangra eða ófullnægj-