Menntamál - 01.12.1964, Page 60

202
MENNTAMÁL
geðklofa á íslenzku, kemur fyrir hjá börnum, er þó mjög
sjaldgæfur.
Hann lýsir sér með tilfinningalegu tómlæti og einangrun,
áhugaleysi á umhverfinu og einkennilegu hátterni. Erfitt
getur verið hjá börnum að greina milli þessa sjúkdóms og
andlegs vanþroska. Geðklofa börn hafa því tíðum verið tek-
in fyrir vangefin, mörg þeirra hafa ient á fávitahælum og
alið þar aldur sinn. Þessi börn eru þó ólík fávitum að mörgu
leyti, en einkum því, að þau geta oft notað hæfileika sína á
einhverju afmörkuðu sviði, t. d. verið sérlega handlagin eða
haft sérstaka reiknigáfu. Áður en mönnum varð ljóst, að
hér væri um geðsjúklinga að ræða, en eigi fávita, skapaðist
sú trú, að einstöku fávitar gætu verið gæddir afburða
hæfileikum á einhverju þröngu sviði, og eru til sagnir
um marga slíka einstaklinga, svokallaða vangefna snillinga,
er furðu vöktu. Menn vita nú, að þetta hafa verið geðsjúkl-
ingar, sem gátu þrátt fyrir geðsjúkdóm nýtt hæfileika sína
að nokkru leyti, þótt þeir líktust annars vangefnum í flestu.
Batahorfur barna með þennan geðsjúkdóm hafa jafnan
verið litlar. Á síðustu árum liafa nokkur þeirra verið tekin til
meðferðar á geðverndarstöðvum og sjúkrahúsum. Enn er
tæplega tímabært að fullyrða um árangur, einkum er ekki
vitað, hversu varanlegur hann er, hann virðist þó oft nokk-
ur, einkum hjá þeim börnum, sem hafa ekki veikzt mjög
ung.
Annar vel Jrekktur geðsjúkdómur, er lýsir sér í geðsveifl-
um, ýmist dapurleika og deyfð eða óróleika og oflæti, kem-
ur fyrir hjá börnum. Batahorfur eru góðar, en sjúkdómurinn
getur komið í köstum með misjafnlega löngum hléum.
Þegar um óróleika er að ræða, verður nemanda lítið úr
verki, vegna Jtess að hann festir sig ekki við neitt, og Jrví
fylgir oft svefnleysi, sem enn skerðir starfshæfni og gerir ncm-
anda ófæran til andlegrar áreynslu.
Þegar um depurð er að ræða, verður nemandi daufúr um
of, síþreyttur, hikandi og linur við verk. Þetta eru auðvitað